ფიცი

დღიურის ჩანაწერი: 2016 წლის 22 აგვისტო

ოჰ, რა დღე იყო! აქ ჰაერიც კი სხვანაირია — სქელი და თბილი, თითქოს რაღაც უხილავი მუხტით არისო სავსე! კამპუსში ფეხი რომ შევდგი, ვიგრძენი, რომ ის... თითქოს ცოცხალი იყო! მთელი უნივერსიტეტი, ყოველი ადამიანი, სასწავლო წლის გახსნის აღსანიშნავად შეკრებილიყო. გაზონები და ბილიკები ხალხით იყო სავსე და მე იმ წამსვე ვიცოდი, რომ ეს რაღაც მართლაც განსაკუთრებულის დასაწყისი იქნებოდა.

ყველანი საზეიმო ცერემონიალზე შევიკრიბეთ. პატივცემულმა პროფესორებმა და ფაკულტეტის ხელმძღვანელებმა სპეციალურად მოწყობილი სცენიდან მოგვმართეს! მათ თავიანთი ბრძნული დარიგებები გაგვიზიარეს მომავალი წლისა და იმ დიდებული ტრადიციის შესახებ, რომლის ნაწილი ახლა ჩვენც გავხდებით. ყოველი სიტყვა პირად მისალმებად და დახმარების გამოწვდილ ხელად აღიქმებოდა, რომელიც სამომავლო წარმატების გზაზე ჩვენი მეგზური უნდა გახდეს.

ო, რა ენერგია ტრიალებდა სამართლის სკოლის შენობაში! ადგილი პირდაპირ ფეთქავდა! დერეფნები მთლიანად სავსე იყო ახალი კოლეგებით და ჰაერში ეს წარმოუდგენელი, მღელვარე მოლოდინის შეგრძნება ტრიალებდა. ყველას სახე მიზანდასახულობითა და აღფრთოვანებით უბრწყინავდა, ყველანი მზად ვიყავით, ჩვენი დიადი საქმე ერთად დაგვეწყო.

მაგრამ ის ნაწილი, რომელიც სამუდამოდ ჩამრჩება მეხსიერებაში, ის წამი, რომელმაც ნამდვილად სინათლით ამავსო, ფიცი იყო.

გვთხოვეს, ყველა ახალბედა იურისტი, ფეხზე ავმდგარიყავით. და ერთ წამში, მთელი ხმაური და ფუსფუსი უბრალოდ გაქრა. მშვენიერი, საზეიმო სიჩუმე ჩამოვარდა. და შემდეგ, ჩვენი ხმები შეერთდა, რომ ფიცი წარმოგვეთქვა. ჩვენ პირობა დავდეთ, რომ დავიცავდით ადამიანურ ღირსებას, ვიქნებოდით კანონის, კონსტიტუციისა და ყველას უფლებების სადარაჯოზე! ერთია, როცა ამ სიტყვებს წიგნში კითხულობ, და სულ სხვაა, როცა მათ ხმამაღლა წარმოთქვამ! როცა კოლეგებით სავსე ოთახში, მათთან ერთად, მთელი გულით დებ პირობას... ეს ნამდვილად მაგია იყო! გარშემო ვიყურებოდი, იმ სახეებს ვხედავდი, რომლებიც სულ ახლახან გავიცანი, თუმცა ისინი სულაც არ იყვნენ უცნობები. იმ წამს ჩვენ თითქოს ერთ მთლიანობად ვიქეცით, ამ ბრწყინვალე, ამაღლებული მიზნით გაერთიანებულები.

სიხარულმა უბრალოდ მთელი ჩემი არსება მოიცვა. სწორედ მაშინ გამიელვა აზრმა: ეს უბრალოდ „სკოლა“ არ არის. ეს ჩემი ჭეშმარიტი დანიშნულებაა! ეს ყველაფერი ნამდვილი იყო, ყოველგვარი სიყალბის გარეშე, რაც ყველაზე მეტად მახარებდა.

ამან იმდენად დიდი იმედით ამავსო, რომ ერთი მშვენიერი ოცნებაც შთამაგონა: ერთ დღეს ეს იმედი და სინათლე შინ, სამშობლოში დავაბრუნო და ვუყურო, როგორ დებენ ჩემს ძვირფას ქვეყანაში სტუდენტები ასეთ ძლიერ, გულწრფელ პირობას.

მართლაც რა საოცარი დასაწყისია!