საველე ჩანაწერები კვირა დღეს

დღიურის ჩანაწერი: 2025 წლის 18 მაისი

შამპეინში მეზობლებმა წვეულების კარავი ისევ აღმართეს. გაზონზე კარგი დროსტარების დროებითი საკონსულოსავითაა წამოჭიმული და ღამეში უსახურ ჰანგებს ავრცელებს. ორჯერ მივუშვირე ტელეფონი, Shazam-ს იქნებ ჩვენი შეფიცულების ოფიციალური ჰიმნი ამოეცნო-მეთქი, მაგრამ ალგორითმიც კი დაიბნა. წესით, დიპლომატიური პროტოკოლით, აკრედიტაცია უნდა წარმედგინა, შიგნით შევსულიყავი და რომელიმე მსუბუქ, ამერიკული ყაიდის რომანში გავბმულიყავი. ამის ნაცვლად, გარე დამკვირვებლის როლი ვარჩიე.

ამ საღამოს ჩემი ალტერნატიული პროგრამა სოლო ექსპედიცია იყო. მარშრუტი მოიცავდა ხანგრძლივ სეირნობას ქალაქის ცენტრის მდუმარე სიცარიელის შესასწავლად, რასაც მოჰყვებოდა კულინარიული თავგადასავალი – იაფფასიანი ლუდი და ფასდაკლებით ნაყიდი ნებისმიერი კანფეტი. საღამოს გრანდიოზული ფინალი კი ერთ ჩინურ რესტორანში ვიზიტი გახლდათ, სადაც ჩილის ზეთს ინგრედიენტად კი არა, გამოწვევად უფრო აღიქვამენ. ჩემი გემოს რეცეპტორები სანახაობრივად დამარცხდნენ.

ერთ-ერთი ბოტანიკური ჰობისადმი ჩემი ერთგულება ცხოვრების ყველა მთავარ კომპონენტში კვლავაც პროგნოზირებადად უარყოფით შედეგებს იძლევა. ეს მუდმივი ტვირთია სხეულისთვის, გონებისა და საფულისთვის. და მაინც, სწორედ ამას ეძახიან თავისუფლებას, არა? ფასდაუდებელი, აბსტრაქტული კონცეფცია, რომელიც, კარგად თუ დააკვირდები, მის შესანარჩუნებლად გასაოცრად სოლიდურ თანხას მოითხოვს. მშვენიერი იდეაა, უბრალოდ მეტისმეტად მოუხერხებელი სააბონენტო გადასახადით. იღვიძებ უფრო ადრე, ვიდრე ქალაქს თავისი სახელი გაახსენდება. ბაკუნით მიფორთხავ საპირფარეშოსკენ, სახსრები დაჭიმული, სუნთქვა — თხელი, და სადღაც ცივ კაფელსა და ონკანის დაღლილ წვეთას შორის შენიშნავ, რომ გულში სუფთა, აუხსნელი შემსუბუქება გეუფლება. ბედნიერება, განცხადების და ყოველგვარი მიზეზის გარეშე მოსულა. ეს, ბუნებრივია, უაზრობაა: წინ საქმიანი შეხვედრაა ჩანიშნული, სამსახური გელის თავისი მღრღნელი კბილებით, და ასეთ დილას სამყაროს უბრალოდ ვერ იტან. უკან, საწოლისკენ მიმავალს, თვალს მოგჭრის ანარეკლი მაგიდაზე: ის ერთი ბოლო ჩარტყმა, გუშინ ღამით ხელუხლებლად რომ გადადე, რაღაც ჰერაკლესებური თავშეკავებით. აი თურმე რა ყოფილა ის უეცარი ნათება. სულაც არ შემცდარხარ — მეხსიერებამ უბრალოდ საკუთარი დაპირება იცნო. ერთ ამოსუნთქვაში გადასანსლავ. სითბო სწრაფ დინებად ჩაირბენს ყელში. მატრასზე ეშვები და იძინებ, როგორც მზეზე მიგდებული ბავშვი. დღისით მკვდარი ხარ და ნაშუადღემდე ვერაფერი გაგაცოცხლებს. საქმე ჯანდაბაშიც წასულა.

ხანდახან იმის წარმოდგენით ვირთობ თავს, როგორი იქნება ჩემი ბიზნესგეგმა, როცა ოჯახური დაფინანსება დაშრება. იმ დაინტერესებული პირების სია, ვისი იმედიც შეიძლება მქონდეს მას შემდეგ, რაც მშობლები და ბებიაჩემი დირექტორთა საბჭოს დატოვებენ, რბილად რომ ვთქვათ, გრძელი არ არის. იქიდან მოყოლებული, ეს სოლო წამოწყება იქნება, ბაზარი კი არასახარბიელოდ გამოიყურება.

ჩემი ოთახის მეზობელი საკუთარი, მოჩვენებისებრი გრაფიკით ცხოვრობს – ფანტომი, რომლის ხმა მესმის, მაგრამ იშვიათად ვხედავ. შტაბ-ბინიდან მომდევნო ფულად ინექციას ველოდები. ოფიციალურად – პროდუქტებისთვის, მაგრამ მე ამ თანხას სიმ-ბარათისკენ ვამისამართებ. ამ ველურ ბუნებაში სამსახურზე სანადიროდ შესაფერისი იარაღები ხომ უნდა გქონდეს. თუ ნადირობა უშედეგოდ დასრულდა, მაშინ დროა, მთელი ეს ექსპერიმენტი ჩავარდნილად გამოვაცხადო და ცალმხრივი ბილეთი დავჯავშნო. მთელი ეს ოპერაცია შტეფსელიდან გამოვაძრო და ვნახო, მერე რა მოხდება.