გამოსახლება

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 12 ნოემბერი

დღეს ჩემს კარზე შეტყობინება დამხვდა მიკრული. თეთრი, ხრაშუნა ფურცელი, ბიუროკრატიული ომის გამოცხადების ტოლფასი, რომელიც მოითხოვდა ხუთი დღის ვადაში დაახლოებით 700 დოლარი გადამეხადა, წინააღმდეგ შემთხვევაში კი გამოსახლება მემუქრებოდა.

ჩემი ნდობა ამერიკული მართლმსაჯულებისადმი ნულის ტოლია, ამიტომ ბრძოლას არ ვაპირებ — ყოველ შემთხვევაში, პირდაპირ. გადავიხდი. ამ აბსურდულ გეგმიურ ეკონომიკაში, რომელსაც თავისუფალი ბაზრის ნიღაბს არგებენ, წლის შუაში ახალი საცხოვრებლის შოვნა პრაქტიკულად შეუძლებელია. კუთხეში ვარ მომწყვდეული. ასე რომ, ამ გამოძალვას დავემორჩილები. მაგრამ ეს გადახდა მხოლოდ ტაქტიკური უკანდახევაა. ეჭვი არავის შეეპაროს, რომ ამას არ შევარჩენ.

ამ კორპორატიული რეკეტის გენეზისი თავისი სიწვრილმანის გამო სასაცილოც კია. ნიუ-იორკში ჩემი ხანმოკლე გაქცევიდან რომ დავბრუნდი, აღმოვაჩინე, რომ გასაღები დამრჩენოდა. მომიწია, შენობაში მცხოვრები ორი კაცისთვის, ორი უცნობისთვის, დახმარება მეთხოვა, რათა ტელეფონით დამერეკა.

დავურეკე კომპანიას — „Smile Student Living“-ს, ან, როგორც მე ვეძახი, „ღიმილი სტუდენტის ცხოვრებაზე“ — სახელი, რომელიც ზუსტად ასახავს მათ მტაცებლურ ბუნებას. მათაც ვიღაც გამოგზავნეს. ის კაცი მოვიდა, კარი გამიღო და მორჩა.

ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მეგონა.

როგორც ჩანს, ამ ფუნქციონერმა მოხსენება დაწერა, სადაც ამტკიცებდა, რომ როცა მოვიდა, მას არავინ დახვედრია. სუფთა წყლის სიყალბე. ამ მოჩვენებითი დანაშაულისგან ჩემს ანგარიშზე 200 დოლარის ოდენობის „მომსახურების საფასური“ დაემატა. სწორედ ეს 200-დოლარიანი ტყუილი, რომლის გადახდაზეც მე, სრულიად სამართლიანად, უარი ვთქვი, მას შემდეგ ზემოთ ხსენებულ 700-დოლარიან ულტიმატუმად მეტასტაზირდა.

ჩემი მცდელობები, გონს მომეყვანა ისინი, ბუნებრივია, ამაო აღმოჩნდა. ავუხსენი, რომ იქ ვიყავი. ავუხსენი, რომ ფასიან მომსახურებაზე არანაირი შეთანხმება არ არსებობდა. მათი პასუხი წრიული ლოგიკის შედევრი იყო: „ოპერატორი აუცილებლად გეტყოდათ რამეს ტელეფონით“. ეს არის, როგორც ისინი ამტკიცებენ, მათი მოთხოვნის ქვაკუთხედი. ეს პასუხი არ არის; ეს შეურაცხყოფაა.

ვერ დავარწმუნე, გაეუქმებინათ ვალი, რომელიც დაუმსახურებელი მოგების მიღების მიზნით თავადვე გამოიგონეს. და აი, ისინიც ნოემბრის ამ ყველაზე პირქუშ დროს აკეთებენ თავიანთ სვლას. სასამართლოს კლერკსაც კი მივწერე — ბოლო, პათეტიკური ჟესტი იმ სისტემის მიმართ, რომელიც ვიცი, რომ გაყალბებულია. მივხვდი, რომ თუ წავაგებდი — და ისინი ხომ უზრუნველყოფენ, რომ გამოსახლების საქმეები გამყინავი სისწრაფით განიხილონ — კატასტროფულ შარში გავეხვეოდი.

ეს ცუდი ქვეყანაა, ყველანაირად, ყოველი მხრივ და ყველა ფორმით. ის დისფუნქციური კი არ არის; ის ზუსტად ისე ფუნქციონირებს, როგორც ჩაფიქრებული იყო — როგორც პროცედურული ქურდობისთვის შექმნილი მანქანა. უბრალოდ ცუდი ქვეყანა, რომელიც ცუდი ხალხითაა დასახლებული.