ის სულ რაღაც ჩვიდმეტის იყო, ხომ ხვდებით, რასაც ვგულისხმობ

დღიურის ჩანაწერი: 2025 წლის 26 მაისი

შეუძლებელია არ გიყვარდეს ახალი სიტყვების შეგროვების ქართული მეთოდები. დროდადრო რომელიღაც ახალი ინგლისური სიტყვა თითქოს ციდან ვარდება და პირდაპირ ჩვენს პოლიტიკაში ეშვება, და ყველამ ისე უნდა მოაჩვენოს თავი, თითქოს იცის, რას ნიშნავს. მახსოვს, 2012-ში, „ოცნება“ რომ მოვიდა, მთავარი მოდური სიტყვა „კოჰაბიტაცია“ იყო. ფანტასტიკური სიტყვა, რომელიც არავის ესმოდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, იმის ზრდილობიანი თქმა გახლდათ, რომ „მოდით, წინა ბიჭების დაუყოვნებლივ დაჭერას მოვერიდოთ“. პოლიტიკური „გაცნობიერებული დაშორება“, თუ გნებავთ.

და აი, უახლესი „აუცილებელი“ ტერმინიც მოგვევლინა: Gen Z.

თავიდან, როცა გამოჩნდა, აზრზე არავინ იყო რას ნიშნავდა. თვითონ ის ბავშვებიც კი, ვითომდა ამ თაობას რომ ეკუთვნოდნენ. უცებ ეს გახდა პარლამენტის წინ მთავრობის საწინააღმდეგოდ მობობოქრე მამაცი ახალგაზრდების ოფიციალური ბრენდი. მათ „Gen Z“-ის გვირგვინი დაადგეს, როგორც სიმამაცისა და დესპოტიზმის წინააღმდეგ მარადიული ბრძოლის სიმბოლოებს – სწორედ იმ დესპოტიზმისა, რომლადაც, ამ ტერმინის მარკეტინგული გუნდის პოზიციით, ახალი მთავრობა ქცეულიყო. დესპოტებზე გამახსენდა, იცით, კიდევ ვის მიაკერეს ეს იარლიყი? ზვიად გამსახურდიას. ყოველ შემთხვევაში, აშშ-ის სახელმწიფო მდივანმა, ჯეიმს ბეიკერმა, ასე თქვა. გამსახურდია ტირანიის ნამდვილი ვუნდერკინდი ყოფილა, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ამ ტიტულის მოსაპოვებლად სულ რაღაც ერთი წელი ჰქონდა. ნამდვილად შრომისმოყვარე ყოფილა.

ამ ტერმინებზე პრაქტიკულად თითის ანაბეჭდებს ხედავ, ისე უცებ მატერიალიზდებიან და საჯარო დისკურსში იხლართებიან. თუმცა, ქართული თაობებისთვის – უფრო სწორად კი, მათ წინააღმდეგ – ეს ბრძოლა ხანგრძლივი ეროვნული ტრადიციაა. საუკუნეებია, ეს ჩვენი „სავიზიტო ბარათია“. მას შემდეგ, რაც ჩვენმა საყვარელმა თამარ მეფემ ტახტის ხელში ჩასაგდებად თავისი ბიძაშვილი მოკლა და ამას დასაბამი დაუდო, იშვიათია, რამდენიმე თაობამ ისე ჩაიაროს, რომ მეტ-ნაკლებად მიწის პირიდან არ აღიგავოს. ეს უწყვეტი, თითქმის შთამბეჭდავად თანმიმდევრული გენოციდია. გრჩება შთაბეჭდილება, რომ მტერს პანიკურად ეშინია, ქართველი ახალგაზრდობა მართლა არ გაიზარდოს და, ხომ იცით, დომინაციაზე საკუთარი აზრი არ გაუჩნდეს.

ტაქტიკა იცვლება, მაგრამ რუსებს, ღმერთმა ხელი მოუმართოთ, განსაკუთრებით წარმატებული სერია ჰქონდათ გასულ საუკუნეში. ჯერ პირველ და მეორე მსოფლიო ომებში ჩაგვრთეს – რამდენიმე მასიურ ევროპულ „სამეზობლო გარჩევაში“, რომლებსაც ჩვენთან აბსოლუტურად არაფერი ესაქმებოდათ. ეს არც ჩვენი ომები იყო, არც ჩვენს ინტერესებში შედიოდა, არც ჩვენ ვაფინანსებდით, და მაინც, შთამბეჭდავი რაოდენობით დავიხოცეთ. ბევრად მეტი, ვიდრე ამერიკელები, სხვათა შორის. გვქონდა ის ცნობილი ერთჯერადი სპექტაკლიც, „იუნკერების“ ინციდენტი, სადაც პატრიოტი ახალგაზრდების თავყრილობამ მოახერხა და რუსებს თავი გმირულად, ერთი ეფექტური ხელის მოსმით ამოაწყვეტინა. ხომ ვიცი ეს სცენარი როგორ გათამაშდებოდა? რომელიმე რუსი გენერალი შტაბში იკითხავდა: „როგორ მოვუღოთ ბოლო ამ ქართველ ახალგაზრდებს?“ „მათ ერთად შეყრას რა მოახერხებს? შეუძლებელია,“ – ჩაიბურტყუნებდა რომელიმე დაბალი ჩინის ოფიცერი. და სწორედ ამ დროს, სცენაზე გამოჩნდებოდა ვინმე ადგილობრივი იუდა და იტყოდა: „მე ვიცი მათი თავმოყრის საიდუმლო ინსტრუმენტი...“ მიადგებოდა ქართველებს და საბედისწერო სიტყვებს დაიღრიალებდა: „აბა, ქართველნო, მტერს ვეკვეთოთ!“ და ქართული გენიც, ერთ მუშტად შეკრული, რამდენიმე საათში ფერფლად იქცეოდა.

უფრო მოგვიანებით, სსრკ-ს საბოლოო აფეთქების შემდეგ, პრიზად სასტიკი პუტჩი მივიღეთ, რომელიც მოხდენილად გადაიზარდა სამოქალაქო ომში. წარსულს რომ გადავხედავ, თითქოს მთელმა მსოფლიომ გადაწყვიტა, ჩვენი კანონიერად არჩეული პრეზიდენტის დასამხობად დახმარების ხელი გამოეწვდინა. ისეთი დამხმარეები აღმოჩნდნენ, აფინანსებდნენ სისხლის ღვრას და იარაღითა და ნარკოტიკებით გვამარაგებდნენ, რომ „წვეულება“ არ შეწყვეტილიყო. სულ რამდენიმე წელიწადში, 1960-იანელების მთელი თაობა – რომელიც ჩვენი გენოფონდის საუკეთესო ნაწილად ითვლებოდა – გაქრა. ვინც ძალადობას არ შეეწირა, მათ ნარკომანიისა და ფსიქიკური კოლაფსის სახალისო ახალ სამყაროში მოუწიათ გზის გაკვალვა.

ასე რომ, ეს უკანასკნელი მცდელობა, ახალგაზრდობა კიდევ ერთი სისხლიანი კონფლიქტისთვის ააგულიანონ, დამთრგუნველად ნაცნობია. მახსენდება ერთი ამაზრზენი უცხოელი „ინვესტორი“ – რამდენადაც მივხვდი, პედოფილი – ვისი მთავარი ბიზნესიც საქართველოში, როგორც ჩანს, მთელი დღე ტელეგრამის ომის ამბების რუსულიდან ინგლისურად თარგმნა იყო. მან მკითხა, რაღაც უცნაურად მონდომებული, წვრილი ხმით: „საქართველოში ომი რომ დაიწყოს, თქვენ, ქართველი ახალგაზრდები, წახვალთ საომრად?“

მე ის პასუხი გავეცი, რისი მოსმენაც უნდოდა: „რა თქმა უნდა, წავალთ“.

„ოუ“, – დაიკრუტუნა მან, – „რა მამაცები ხართ ეს ქართველები. ნეტავ მეც ასეთი მამაცი ვიყო“.

რა იდიოტია, გავიფიქრე.

მახსოვს, ჩვენი ერთ-ერთი „ტვინიკოსი“ საჯარო ინტელექტუალი, რომელიც ქვეყნის ერთ-ერთ ყველაზე განათლებულ კაცად ითვლება, ამბობდა, რომ ეს ამჟამინდელი თაობა თავისუფალი ქართული სახელმწიფოს იდეასთან ბოლო ნამდვილი რგოლიაო. ის ამტკიცებდა, რომ ჩვენი გადარჩენა, სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. ამის მიღმა იკითხებოდა აზრი, რომ არსებობს მთელი სახელმწიფო პროგრამები, რომლებიც ქართველი ახალგაზრდობის მეთოდურ განადგურებას გეგმავენ, უბრალოდ იმისთვის, რომ საუკუნეების ტრადიცია არ მოკვდეს.

მგონი, უბრალოდ ანბანს მიჰყვებიან. ზოგი თაობა A იყო, ზოგი – B. ახლა ჩვენი ჯერი დადგა: თაობა Z.