გაუმარჯოს

სტუდენტის დღიური: 2016 წლის 29 აგვისტო

დღეს კამპუსზე უცნაური რამ შემემთხვა, რამაც ცოტა ხასიათი გამიფუჭა. დავინახე ის ტიპი, ვისთან ერთადაც გუშინ ღამით ლუდის პონგის თამაშისას ასე მაგრად გავერთე. დერეფანში პირდაპირ ჩამიარა და არც კი მომესალმა! ვიფიქრე, „ვაუ, ალბათ რაღაცაზეა ღრმად ჩაფიქრებული, უეჭველი უკვე ლექციებისთვის ემზადება!“ აქ ყველა რა საოცრად არის ფოკუსირებული და რა სერიოზულად ეკიდება სწავლას. ეს აღმაფრთოვანებელია!

ჯერ კიდევ დროებით საცხოვრებელში ვარ და ველოდები ჩემს ძირითად ოთახში გადასვლას. დღეს, შუადღისას, ჩემი ახალი ოთახის მეზობელი გამოჩნდა. უზარმაზარ სამოგზაურო ჩანთას მოათრევდა, ინდური გარეგნობის ბიჭი იყო, სათვალეების მიღმა წარმოუდგენლად ფართო, გაშეშებული თვალებით. ის უბრალოდ... მომაშტერდა.

მერე ჩანთა გახსნა.

სულ თავზე იდო რამდენიმე გამჭვირვალე ცელოფნის პაკეტი, სავსე მწვანე, ფოთლოვანი მასით. მათკენ მანიშნა.

„ხომ არ გინდა?“ — მკითხა.

დავიბენი. „რა არის?“

„პლანია“, — მითხრა, თითქოს აქ არაფერიო.

ალბათ ყბა ჩამომივარდა. „ამით იმოგზაურე? ამერიკაში შემოიტანე? საშიში არ იყო საზღვრის გადმოკვეთა?“

მხრები აიჩეჩა, სრულიად უდარდელად და ამიხსნა, საშიში არაფერი იყო, ვერავინ გაიგებდაო. „ჩემს ქვეყანაში, პაკისტანში, — მითხრა, — ამას ყოველდღე ეწევიან. სიგარეტივით.“

წარმოუდგენელია. ჩემი LLM-ის სწავლა პაკისტანიდან შემოტანილი კონტრაბანდული პლანით „დაბოლილმა“ რომ დამეწყო, ეს ნამდვილად არ მინდოდა. უარი ვთქვი, რა თქმა უნდა. ამ ტიპს რატომ უნდა ვენდო?

მოგვიანებით, საღამოს, ერთ-ერთი ასისტენტ-პროფესორის სახლში წვეულებაზე დამპატიჟეს. უცებ ვიფიქრე და ჩემს ახალ მეზობელს ვკითხე, წამოსვლა ხომ არ უნდოდა. დამთანხმდა. ფეხით წასვლა გადავწყვიტეთ — არცერთს არ გვქონდა Uber-ის აპლიკაცია და არც გვინდოდა ტაქსიში 10 დოლარის გადაყრა.

ცუდი აზრი იყო. მივდიოდით. და მივდიოდით. გზა თითქოს უსასრულოდ იწელებოდა. Google Maps-ში ლოკაცია მონიშნული მქონდა, მაგრამ აზრზე არ ვიყავი, კიდევ რამდენი იყო დარჩენილი. ის სულ მეკითხებოდა: „კიდევ ბევრი დაგვრჩა? ახლოს ვართ?“ და პასუხი არ მქონდა. გაღიზიანდა; ვგრძნობდი, როგორ ეწურებოდა მისი მოთმინება. ბოლოს უბრალოდ გაჩერდა. თქვა, რომ მეტს ვეღარ ივლიდა და საცხოვრებელში ბრუნდებოდა. მგონია, რომ ამ გაურკვევლობას ვერ გაუძლო — უბრალოდ რომ მომყვებოდა სიბნელეში, ისეთ ადგილას, სადაც არცერთი არ ვყოფილვართ. ღმერთმა იცის, რას ფიქრობდა.

ასე რომ, მარტომ გავაგრძელე გზა.

ქუჩები ზუსტად ამერიკულ ფილმებში რომაა, ისეთი იყო. ქვაფენილიანი გზები, ორსართულიანი სახლები დიდი ვერანდებითა და აივნებით და არსად ღობეები. და ხეები... ველური, საშიში შესახედი, ტროტუარებზე გადმოკიდებული. სიბნელეში ისე გამოიყურებოდნენ, თითქოს მათ უკან მანიაკი იმალებოდა, რომელსაც საწამებელ კამერაში უნდა შეეთრიე. უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა. აი, ეს იყო — ველური ამერიკული თავგადასავალი. იუ-ჰუ!

ბოლოს მივედი, ლუდითა და ჩიფსებით „შეიარაღებული“. წვეულება უკვე გაჩაღებული იყო, სავსე ახალგაზრდა კაცებითა და ქალებით. არავის კონკრეტულს არ „მივეწებე“, უბრალოდ დავცურავდი ჯგუფებს შორის და ვცდილობდი საუბარში ჩავრთულიყავი. ლუდი მაინც მყავდა კომპანიონად.

მაგრამ ღამის მთავარი მომენტი ლუდის პონგი იყო.

და, როგორც ყოველთვის, ზედმეტად შევედი აზარტში. დარწმუნებული ვარ, ხალხი ცოტა შევაწუხე. ამას ვგრძნობდი.

მაინც კარგი ღამე გამოვიდა.