ედუარდ დმიტრიევიჩი

დღიურის ჩანაწერი: 2020 წლის 30 აგვისტო

ჰოდა, ეს მაინც გავაკეთე. ცერემონიულად მოვიტოვე უკან ჩემი იურიდიული კარიერა. და არა, ზუსტად გაწერილი ხუთწლიანი გეგმა ნამდვილად არ მაქვს. ჩემს ალმა-მატერში სხვადასხვა ხარისხის ენთუზიაზმით მიმიღეს, როგორც წესია. დიდებული, თუმცა ამავდროულად დამაფრთხობელი პროფესიული გაურკვევლობის პერიოდი დამიდგა.

ამ ყველაფრის ფონზე, ილინოისში პროფესორ პიგუს მივწერე, რჩევის ნამცეცის იმედით.

ის კი, რაც დღეს მივიღე... აღიარების მთელი სიმფონიაა.

აი, ვზივარ და ვკითხულობ ამ უზარმაზარ, გულის გამათბობელ წერილს, რომელიც ყოველგვარ დახმარებასა და მხარდაჭერას მპირდება. ყურებში მუსიკასავით ჩამესმის. ილინოისში რაღაც „ძალიან მაგარ პროგრამას“ ახსენებს და ჩემი ჩართვის შესაძლებლობასაც დასაშვებად მიიჩნევს. მაგრამ ყველაზე მეტად მისი გულღიაობის ეს წმინდა წყლის ამერიკულობა მხიბლავს.

ჩემი თეორია ყოველთვის ის იყო, რომ როცა რამეს წარმოადგენ, მიზიდულობის ძალას იძენ. როცა არა, ადამიანები შენგან გასაოცარი სისწრაფით და აჩქარებით გარბიან. მე კი, ზუსტად ამ მომენტში, არაფერს წარმოვადგენ. ახლადგამომცხვარი ყოფილი იურისტი ვარ ყოველგვარი პერსპექტივის გარეშე. საწყალი ახალგაზრდა კაცი, ნეიტრინოსხელა სოციალური წრით.

მაშველი რგოლი მჭირდებოდა. პროფესორმა პიგუმ კი, ღმერთმა დალოცოს, ედუარდ დმიტრიევიჩის მთელი ფლოტი გადმომიგდო.

მან განაცხადა, რომ „ბრწყინვალე შანსი“ მაქვს, მთელ აღმოსავლეთ ევროპაში ერთ-ერთი წამყვანი მეცნიერი გავხდე.

წარმოგიდგენიათ? რამხელა თეატრალურობაა! მაგრამ ახლა, როცა ამას ვკითხულობ, ვხვდები, რომ ეს თეატრზე მეტია - ეს უკვე გეგმაა. ჩემი ტრიუმფალური დაბრუნება, გვერდით პატივცემული ამერიკელი მკვლევარით. ბიძგი ჩემი ახლადფეხადგმული კარიერისთვის... ეს ფუჭი ოცნება არ გახლავთ. ეს იქნება სტრატოსფერული აღმასვლა. ეს ახალი ტრაექტორიაა.