ეს ბევრჯერ დამტკიცებულა

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 17 ოქტომბერი

დღეს, როგორც იქნა, ჩემი JSD სემინარის პროფესორისგან უკუკავშირი მივიღე. დამიბრუნდა ჩემი რეცენზია „სასამართლო სინანულზე“ — იუვრაი ჯოშის ნაშრომის პროექტზე, რომელიც მოსამართლეთა სინანულის უცნაურ ფენომენს და იმას ეხებოდა, თუ როგორ შეიძლება ამან რეტროაქტიულად იმოქმედოს სასამართლო გადაწყვეტილებებზე. ტექსტი წითელი მელნის ზღვას ჰგავდა, მთელი ხელნაწერი მისი შესწორებებით იყო დასერილი. თუმცა, ამ ნანგრევებში ჩაფლულიყო პროფესორის შეფასება: მე, როგორც აღმოჩნდა, „ბრწყინვალე მწერალი“ ვარ. ნამდვილად კლასიკური აკადემიური კურთხევაა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს, ერთი მხრივ, ამტკიცებს, რომ „ბრწყინვალე მწერლებსაც“ კი გაუმჯობესების უსაზღვრო პოტენციალი აქვთ, თვითონ ამ „კურთხევის“ ფაქტი, ჩემდა გასაკვირად, საოცრად მმატებს ძალას.

ამას მოჰყვა მეორე, სრულიად დაუკავშირებელი, მაგრამ არანაკლებ ამაღელვებელი მოვლენა. ბოლოს და ბოლოს გამოჩნდა პროფესორ პიგუს დიდი ხნის ნანატრი წერილი, რამაც ერთგვარი შოკური გაკვირვების განცდა მომგვარა. მისი თხოვნა არის მოვუმზადო იმეილის დრაფტი, რათა თავის სტუდენტებს გაუგზავნოს და ჩვენს ემპირიულ პროექტში მონაწილეობა სთხოვოს.

ეს არის კლიმატის ცვლილების კვლევა, რომელიც ჩვენმა, JSD-ის სამი სტუდენტისგან შემდგარმა მცირე ჯგუფმა წამოიწყო და რომელსაც ტექნიკურად პროფესორი ლოლესი ხელმძღვანელობს — პიგუს ახლო მეგობარი. ეს მომხიბლავი წამოწყებაა და ამბიცია მაქვს, მნიშვნელოვნად გავზარდო მისი მასშტაბები. მინდა ჩვენი მცირე 15-კაციანი გამოკითხვა სოლიდურ 200 ან უფრო მეტ კაციან კვლევად ვაქციო. მთელი ეს „ქვეისტორია“ 8 ოქტომბერს დაიწყო, როდესაც JSD-ის ერთ-ერთმა სტუდენტმა შესანიშნავი იდეა მომაწოდა: გვეთხოვა პიგუსთვის დახმარება, რათა პოტენციურ მონაწილეებად საკუთარი სტუდენტები მოეზიდა. მე მაშინვე შევადგინე ვრცელი იმეილი და ჩვენი თხოვნა დეტალურად ჩამოვაყალიბე.

მისი საწყისი პასუხი მეტად უდარდელი იყო: „რა თქმა უნდა, მითხარით, რა უნდა გავაკეთო“. მაგრამ როდესაც მე უფრო კონკრეტულად მივაწოდე, ფაქტობრივად, ის ერთადერთი რამ, რაც გვჭირდებოდა — უბრალოდ ეთხოვა თავისი სტუდენტებისთვის ჩვენს პროექტში მონაწილეობა — მან უკან დაიხია. ჩემდა გასაკვირად, პიგუმ განაცხადა, რომ ლექციის დროის ვერცერთ წამს ვერ დაუთმობდა გამოკითხვას. ეს, როგორც მან შემახსენა, სამართლის სკოლა იყო, სადაც ყოველი წუთი „სამართლის შესწავლის წმინდა საქმეს“ უნდა ხმარდებოდეს. მშვენიერი ქადაგებაა, მით უმეტეს, რომ არასდროს გვიფიქრია კოლეგების დროის დაკარგვა იმაზე, რაც მათი გადმოსახედიდან შეიძლება უსარგებლო სავარჯიშოდ ჩანდეს. იმეილის უბრალო გადაგზავნაც კი საკმარისი იქნებოდა.

და აი, დღეს, ამ საკითხზე თითქმის ათდღიანი დუმილის შემდეგ, პროფესორი პიგუ კვლავ გამოჩნდა. ის დათმობაზე წამოვიდა: თუ ჩვენ შევადგენთ იმეილის ნიმუშს, ის მას გაავრცელებს.

მე წერილი მაშინვე დავწერე და გავგზავნე. ვნახოთ, რა გამოვა ამისგან, თუ საერთოდ გამოვა რამე.