ზუმირება

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 18 ოქტომბერი

დილის 8 საათზე სემინარი უკვე დაწყებული იყო. მეც ნომინალურად ჩართული ვიყავი გაკოტრების სამართლის წვრილმანების გარჩევაში, რომელსაც აკადემიური ბრწყინვალების მთელი პანელი წარმოგვიდგენდა. ოთახი, როგორც მოსალოდნელი იყო, ჩვეული გუგუნით ასრულებდა თავის დანიშნულებას; აუდიტორია მონუსხული ისმენდა. მათ წარმოდგენაც არ ჰქონდათ, რომ ჩემი გონება და სული სულ სხვა საათით მუშაობდა. მთელი ჩემი ყურადღება დილის 10 საათისკენ იყო მიმართული, როდესაც JSD სემინარზე ჩემი ციფრული ჩართვა იყო დაგეგმილი.

დღევანდელი თემა გახლდათ „მენეჯერი მოსამართლეები“ — იმ შემაშფოთებელი პათოლოგიის მწვავე კრიტიკა, რომელსაც ჩემს მშობლიურ საქართველოშიც ვხედავ. პათოლოგიის, როდესაც მოსამართლეები მართლმსაჯულების აღმსრულებლებიდან უბრალო „ადმინისტრაციულ ფუნქციონალისტებად“ დეგრადირდებიან. მთელი ღამე სტატიის აუდიოვერსიის მოსმენასა და ანალიზში გავათენე. ეს ფუფუნება კი ჩიკაგოს ცივ განთიადზე საკმაოდ ძვირად დამიჯდა. მაგრამ არა უშავდა. ჩართვას მაინც მოუთმენლად ველოდი.

9:50-ზე ჩემს პატარა ლეპტოპსა და ჩანაწერებს ხელი ვტაცე და საკონფერენციო დარბაზიდან ჩუმად გამოვიპარე. პროფესორი პიგუ ოთახის მეორე მხარეს ცალკე მაგიდასთან იჯდა, სხვა პროფესორებითა და „მნიშვნელოვანი ხალხით“ გარშემორტყმული და მომხსენებლებს დაჟინებით მიშტერებოდა. რა თქმა უნდა, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი გასვლა მისგან შეუმჩნეველი დარჩა.

დარბაზში მისაღების მაგიდას მივუახლოვდი. ჩემს თხოვნას იმ ოთახის თაობაზე, რომელიც ჩემთვის უნდა მოემზადებინათ, ცარიელი გამოხედვით შეხვდნენ. მოკლე პანტომიმის შემდეგ — ზუმი, სემინარი, პროფესორი — როგორც იქნა, ჩემს საჭიროებას მიხვდნენ. მითხრეს, რომ შეეძლოთ ცარიელ ოთახში შევეყვანე, სადაც ჩემი „საქმის კეთებას“ შევძლებდი. მადლიერი დავრჩი.

„კაბინეტი“, რომელიც ჩემს ჩასართავად გამოყვეს, ყველაზე მდიდრული ოფისი იყო, ყოველ შემთხვევაში, ხედის თვალსაზრისით, რომელშიც კი ოდესმე ვმჯდარვარ. ეს იყო გამაოგნებელი ფუფუნების მინის ყუთი, უზარმაზარი პანორამული ფანჯრებით, რომლებიც ჩიკაგოს მთელ ჰორიზონტს, ტბას და ამ ადგილის ყოველგვარ სილამაზეს გადაჰყურებდა. ერთი წუთით, თავი უფროს პარტნიორად ვიგრძენი. ლამის ველოდი, რომ დონალდ ტრამპი შემოვიდოდა და გაკოტრების ვალების ჩამოწერის უკანასკნელ რაუნდზე ჩემს ექსპერტულ რჩევას ითხოვდა.

თუმცა, როცა დრო 10 საათს მიუახლოვდა, ჩემს ლეპტოპზე არაფერი გამოჩნდა. არც იმეილი, არც შეტყობინება, არც ზუმის ბმული. ვიჯექი ჩემს სამეფო ტახტზე და ველოდი. როცა არაფერი მოხდა, JSD სემინარის პროფესორს იმეილების მთელი კორიანტელი დავაყარე — ვთხოვდი, ვეხვეწებოდი, ბმული გამოეგზავნა.

სიჩუმე.

მალე „ვოთსაფის“ შეტყობინებამ გაიჟღერა. სწორედ იმ სტუდენტისგან იყო, რომელმაც ჩიკაგოში დამპატიჟა. „სად ხარ?“ — ეწერა შეტყობინებაში. „პროფესორი პიგუ გეძებს“.

გავოცდი. ბოლოს და ბოლოს, ზუსტად იმ ოთახში ვიჯექი, რომელიც მან თავად გამოაყოფინა ამ მიზნისთვის. მაგრამ წუთები იწელებოდა, ჩემი იმეილის ყუთი კი კვლავ ცარიელი იყო და სიმართლეც თანდათან ცნობიერებაში ჩამეღვარა: მე დღეს სემინარს ვერ შევუერთდებოდი. ჩემს პატარა ლეპტოპს ხელი დავავლე, პანორამული ხედი მივატოვე და საკონფერენციო დარბაზში დავბრუნდი.

უკან დაბრუნებული, კინაღამ თავად პროფესორ პიგუს შევეჯახე. ის კარის ზღურბლთან იდგა, სწრაფად მოძრაობდა, თავი ოდნავ აეწია და აშკარად რაღაცას — ან ვიღაცას — ეძებდა.

რომ დამინახა, ადგილზევე შედგა. „ლეო, სად იყავი?“

„JSD სემინარზე ჩართვას ვცდილობდი“, — ავუხსენი. „მაგრამ ვერ შევედი. პროფესორმა ბმული არ გამომიგზავნა“.

შემომხედა. მისი მზერა ამოუცნობი იყო. და შემდეგ ის ძლიერი, მინიმალისტური პასუხი მომიგო:

„რა თქმა უნდა“ (Sure).

და ამ სიტყვებით, ჩვენ ერთად დავბრუნდით გაკოტრების სემინარზე.