თავდაჯერებულობის პერფორმანსი

დღიურის ჩანაწერი: 2016 წლის 1 ნოემბერი

არჩევნებამდე ზუსტად ერთი კვირა რჩება და კამპუსის სოციალური ატმოსფერო ისეა დაძაბული, რომ სტერილურ, სულის შემხუთველ კონსენსუსს დაემსგავსა. კულტურულ საზოგადოებაში, განსაკუთრებით კი ამ აკადემიურ კედლებში, „ტრამპი“ უბრალო კანდიდატი არ არის; ის მორალური სენია, ყოვლისმომცველი სოციალური faux pas. მისი ზიზღი ის გარდაუვალი საფასურია, რომელიც ნებისმიერმა ადამიანმა უნდა გადაიხადოს, ვისაც კი საზოგადო დისკუსიებში მონაწილეობის სურვილი აქვს.

ეს საჯაროდ დეკლარირებული დოგმა უცნაურ დაძაბულობას ქმნის. კონსენსუსი იმდენად ხმამაღალია, იმდენად საყოველთაოდ დემონსტრირებული, რომ მყიფე შთაბეჭდილებას ტოვებს. იპარება ჩურჩული „ლატენტურ რესპუბლიკელზე“ — პოლიტიკურ კრიპტიდზე, რომელიც, ჭორების თანახმად, სამართლის სკოლაში დაძრწის, მაგრამ ხმის ამოღების ეშინია. აქ, თავისუფალი დებატების თითქოსდა კოლიზეუმში, გარკვეული მოსაზრებები ერესად შერაცხეს, რამაც მთელი იდეოლოგიები იატაკქვეშეთში განდევნა. სტიგმა აბსოლუტურია.

ეს კოლექტიური რწმენა მთელი თავისი დიდებით ვიხილე დღეს დილით. სახელშეკრულებო სამართლის ლექციაზე ვიჯექი, სადაც ქონსიდერეიშენის (სამართლებრივი დოქტრინა) წვრილმან ნიუანსებს ვარჩევდით და ჩემს მარცხნივ მჯდომ გულმოდგინე ახალგაზრდას გავხედე. თავის ბლოკნოტს დაჰყურებდა და რაღაცას გამალებით ჯღაბნიდა. ორიოდე თავაზიანი ფრაზა გავცვალეთ და, რადგან არჩევნების თემას ოთახში თითქოს მთელი ჟანგბადი შთაენთქა, ნიადაგის მოსინჯვა გადავწყვიტე.

„რას ფიქრობ შემდეგ კვირაზე?“ — ვკითხე.

ის მყისვე გასწორდა, გამოცოცხლდა. „გადაწყვეტილია. მორჩენილი ამბავია“, — თქვა მან ამინდზე მოსაუბრე კაცის უდარდელი კატეგორიულობით.

მისი თავდაჯერებულობა შეუვალი იყო. „არ ვიცი“, — ვუპასუხე და სკეპტიკოსის როლი მოვირგე, — „ყველაფერი ასე შავ-თეთრად არ ჩანს. იქნებ ეს საუნივერსიტეტო კონსენსუსი უბრალოდ ექო-კამერაა? შეიძლება საერთოდ ტრამპმა გაიმარჯვოს“.

მან შემომხედა იმ ღრმა, თითქმის კლინიკური სიბრალულით, რომელსაც უიმედოდ გზააბნეულთათვის ინახავენ. ჩემკენ გადმოიხარა, თითქოს ბავშვს უსწორებდა რამეს. „შეხედე“, — თქვა მან, ხმა დაიდაბლა და მფარველობით, განმარტებით კილოზე გადავიდა, — „მე ამ საკითხებს კოლუმბიაში ვსწავლობდი, ბაკალავრიატზე“. მან ხელის ერთი აქნევით უარყო ნებისმიერი ალტერნატიული რეალობა. „ერთადერთი რეალური კითხვა ისაა, დემოკრატები კონგრესსაც თუ აიღებენ“.

ეს რეგალია მომახალა, როგორც საბოლოო კონტრარგუმენტი, როგორც ვერცხლის ტყვია, რომელიც ჩემს გულუბრყვილო სკეპტიციზმს ბოლოს მოუღებდა. მას მეტი კამათი არ სჭირდებოდა; მისმა აკადემიურმა სტატუსმა თავისი საქმე გააკეთა. უბრალოდ, რბილად, ყოვლისმცოდნესავით ჩაიცინა და თავი გააქნია, მერე კი ისევ თავის ჩანაწერებს მიუბრუნდა, თითქოს თავად ეს საუბარიც კი მცირე უხერხულობა ყოფილიყო.