თვალები არ ტყუიან

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 11 სექტემბერი

ამ ემპირიულ პროექტს რაღაც უცნაური ინერცია დასდევს თან. სასოწარკვეთა მეუფლება, ისე მჭირდება სისწრაფე — წესით, საათში ასი მილის სიჩქარით უნდა მივქროდეთ — ჩვენ კი ჯერ მანქანაშიც არ ჩავმსხდარვართ. ფაქტობრივად, გრაფიკი თავზე დაგვემხო.

როგორც ჩანს, ამ ტიპის ნერვიული შეტევებისგან მხოლოდ მე ვიტანჯები. სხვები კი საოცრად მშვიდად არიან, ეს აბსოლუტური პარალიჩი თითქოს სულ არ აღელვებთ.

ლექციაზე ვზივარ და გონება მხოლოდ ამ აკვიატებულმა აზრებმა წალეკა. პროფესორები მათემატიკურ და სტატისტიკურ პრინციპებზე კითხულობენ ლექციას, მათი სიტყვები კი ჩემთვის ცარიელი ხმაურია. ფიქრებით სხვაგან დავქრივარ, იმის გარკვევაში ჩაფლული, თუ როგორ დავძრათ ეს საქმე და როგორმე გავცდეთ ამ მკვდარ წერტილს.

ყურს მხოლოდ დროდადრო მოვკრავ ხოლმე ჰაერში გაბნეულ ფრაზებს. რაღაცას ამბობს თავის შვილებზე... ქმარზე. კონტექსტს სრულებით ვერ ვწვდები. მზერა მისი სახისკენ გამირბის. პირველად ვხედავ ასე მუქად შეღებილი წამწამებით.