მენტორობა მედიუმ რეარის ფონზე

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 21 ნოემბერი

ჩიკაგოში მოგზაურობას ვიხსენებ. ეს მართლაც განსაკუთრებული გარდატეხის მომენტი იყო, როცა იმ გრანდიოზულ წარმოდგენას, რასაც JSD პროგრამა ჰქვია, ფარდა საბოლოოდ აეხადა. თუმცა, იმ ეპოქის ერთი კონკრეტული შემთხვევა ყველაფრის გვირგვინი იყო.

ყველაფერი ამ შემოდგომაზე დაიწყო. ფრთხილად წამოვჭერი იდეა, რომ კომპანიათა რეორგანიზაციის მე-11 თავის წვრილმანების განხილვა ცხიმიანი ბურგერის ჭამის პარალელურად, ალბათ, არ იყო აკადემიური სიზუსტის მწვერვალი. ხომ ხვდებით, განსაკუთრებული გამოწვევაა, ერთდროულად ფურცლო კორპორაციული რესტრუქტურიზაციის შესახებ დაწერილი სქელტანიანი ტრაქტატი და თან ეცადო, კეტჩუპით არ მოთხვარო ლეპტოპი. როცა ეს ჩემს ხელმძღვანელს, პროფესორ პიგუს ვუხსენე, მისი არგუმენტი ღრმააზროვანი აღმოჩნდა: კამპუსში გატარებული მთელი ოთხი დღის შემდეგ, მეხუთე დღეს მის ყურებას უბრალოდ ვეღარ აიტანდა. ნამდვილი არისტოკრატი.

ასე რომ, სტუდენტურ ხმებს მივმართე და ჩემი წუხილი ამ აკადემიური ოდისეის ერთ-ერთ თანამგზავრს ჩუმად გავანდე. შინაარსი მარტივი იყო: ჩვენი სოკრატული დიალოგები იმით შემოიფარგლებოდა, რომ მე კითხვებს სიცარიელეში ვისროდი, პასუხად კი 400-გვერდიან ახალ საკითხავს ვიღებდი, რომელიც დაახლოებით 72 საათში უნდა ჩამებარებინა. თანდათან ეჭვიც მიღრღნიდა, რომ ჩემი მეგზური გაკოტრების სამართლის ჯურღმულებში, შესაძლოა, ჩემსავით დაბნეული იყო. და აი, თურმე, ჩემს ჩურჩულს თავის საიდუმლო მისამართამდე მიუღწევია. დღეს ჩვენი ყოველპარასკევის შეხვედრები ლამინირებული მენიუების სამყაროდან ჯადოსნურად საუნივერსიტეტო ბიბლიოთეკის ოთახში გადაბარგდა. მისი ასისტენტისგან მეილი მივიღე, სადაც მხიარულად მატყობინებდა, რომ შეხვედრა ბიბლიოთეკაში იყო დანიშნული – „ისევე, როგორც ბოლო რამდენიმე პარასკევს“. სიტყვა „ისევე“-ს საინტერესო ინტერპრეტაციაა, თუ გავითვალისწინებთ, რომ მისი წინა განმარტება მენიუსა და ანგარიშს მოიცავდა. თუმცა, ყველაფერს ის იხდიდა, ამაზე პრეტენზია არ მქონია.

დაახლოებით ამ დროს გაირკვა, რომ ჩვენი სახელოვანი ილინოისის უნივერსიტეტი არც ისეთი ოქროს ბილეთი ყოფილა. როგორც ჩანს, ჩიკაგოსა და სხვა დიდი ქალაქების წამყვანი დამსაქმებლებისთვის ჩვენს კამპუსში სტუმრობა გეოგრაფიული უხერხულობა იყო, რომელსაც სიამოვნებით არიდებდნენ თავს. ამ ინფორმაციის ნამცეცს, თავისთავად, დიდი თავდაჯერება არ შემატებია ჩემთვის. ამიტომ, ბუნებრივია, გადავწყვიტე, ჩემი ახლად შეძენილი შფოთვა მენტორისთვის გამეზიარებინა. სად შედგა ეს გულახდილი საუბარი? სწორად მიხვდით. ისევ ჩვენს ჩვეულ ადგილას, კულინარიული ნეტარების ტაძარში, სადაც ბურგერები და შემწვარი კვერცხი მეფობდა.

– პროფესორო, – დავიწყე მე, – რაღაც მაწუხებს.

ამომხედა და სახეზე ურთიერთგამომრიცხავი ემოციების ნამდვილი შედევრი გამოესახა: ნაწილი – „ღმერთო, ახლა რა უნდა?“ და ნაწილი – „ამისთვის ღეჭვა მართლა უნდა შევწყვიტო?“.

მანქანაში მოსმენილი ამბავი გადმოვულაგე, ჩვენი უნივერსიტეტის არც ისე ბრწყინვალე რეპუტაციის შესახებ. ალბათ, ველოდი მანუგეშებელ „სისულელეა, ჩემო ბიჭო!“ ან, სულ მცირე, რაიმე ბრძნულ რჩევას. მაგრამ სულ სხვა რამ მივიღე.

– ამ ნაგვის მოსმენა არ მინდა, – განაცხადა მან მთელი იმ პროფესორული მოხდენილობით, რისი მოკრებაც შეძლო. შემდეგ კი გამომიცხადა, რომ კიდევ ერთი ასეთი წუხილის გამოხატვა ჩვენი მშვენიერი აკადემიური ურთიერთობის დასასრული იქნებოდა. წამით გონებაში ჩემმა კოკა-კოლის ჭიქამ გამიელვა. ისე კი არ ვჭამდი; მადა გეკარგება, როცა გრძნობ, რომ შენი თანამესუფრე გონებაში შენს ყოველ ლუკმას ითვლის.

მისი თქმით, იქ ყოფნის მიზანი გაკოტრების საკითხების განხილვა იყო (თემა, რომელშიც რევოლუციას ვახდენდით – თითო-თითო ხახვის რგოლით), და არა დროის ფლანგვა ჩემს „უსარგებლო ლაყბობაზე“.

წყნარად ავუხსენი, რომ დროის ფლანგვას კი არ ვცდილობდი, უბრალოდ მნიშვნელოვან სადარდელს ვუზიარებდი, რომელიც, იცით, მართლა ძალიან მაწუხებდა. მაგრამ ზოგიერთ ადამიანს უბრალოდ აკლია... ნიუანსების აღქმის უნარი. სიტუაციის შეგრძნება. განსაკუთრებით, როცა ოთახში შემწვარი ბეკონის სუნი დგას.