მეტრო

დღიური ჩანაწერი: 2024 წლის 9 სექტემბერი

დღევანდელმა დღემ უფრო ღრმად ჩამითრია ქალაქის უკიდურესობებში — მის კაშკაშა სანახაობებსა და მის ქვეშ არსებულ უხეშ რეალობაში.

დილა ფინანსური რაიონის ხელახლა დათვალიერებას დავუთმე, შემდეგ კი ფეხით დავბრუნდი ცენტრალური ნაწილის გავლით. აქ ყველაფერი ისე მჭიდროდაა შეფუთული. კაპიტალისა და ისტორიის წნეხი ყველა ნაბიჯზე იგრძნობა. მაგრამ ქალაქი მართლაც მას შემდეგ გარდაისახა, რაც მზე ჩავიდა.

ღამით ფინანსური რაიონიდან მოვდიოდი და ვსეირნობდი, როცა უზარმაზარ რიგს წავაწყდი. ის – ქალაქის ღამის ცხოვრების უტყუარი დასტური – კლუბის წინ მიიკლაკნებოდა და, ჩემთვის, მარტოხელა ტურისტისთვის, აშკარად არასასურველად გამოიყურებოდა. აქ ხალხი გასართობად ჯგუფებად დადის; მათ სოციალურ წრეებში გარედან შეერთება კი პრაქტიკულად შეუძლებელია.

რიგი უცნაურად ორ ნაწილად იყო გაყოფილი, რომლებსაც პატარა ქუჩის შესასვლელი ჰყოფდა. ვიფიქრე, რომ მეორე რიგი ცალკე შესასვლელის დასაწყისი იყო და პირდაპირ დაცვასთან მივედი. ვკითხე, მჭირდებოდა თუ არა თანმხლები პირი შესასვლელად, რადგან ვიცოდი, რომ ბევრი კლუბი შესასვლელად წყვილებს მოითხოვს. მან მიპასუხა, რომ არა, მაგრამ მოკლე, უარმყოფელი ტონით მითხრა, რომ რიგში უნდა დავბრუნებულიყავი.

დავიბენი. მაშინვე ვიეჭვე, რომ ტურისტად აღმიქვა და უბრალოდ დამცინოდა. ჩემმა დაბნეულმა გამომეტყველებამ ის გააცეცხლა. „რას ნიშნავს, მე რომ მეკითხები?!“ — მომაძახა, ხელები კი უკვე დაეჭიმა, კონფრონტაციისთვის მზად იყო. ერთი წამიანი გაცნობიერება დამჭირდა, რომ მივმხვდარიყავი: ეს ორი რიგი ერთი უწყვეტი რიგი იყო, უბრალოდ გაჭრილი, რათა პატარა, ჩიხის ქუჩაზე შესვლა ყოფილიყო შესაძლებელი. სწრაფად უკან დავიხიე და ნაჩქარევად გავეცალე. არ ვაპირებდი, რომ გაუგებრობის გამო მაღალ ნიუ-იორკელ დაცვასთან ჩხუბი დამეწყო. რიგის ბოლოსკენ რომ წავედი, გარკვეული დროის შემდეგ ის მოგვიახლოვდა, ალბათ რომ შეემოწმებინა, დამარცხება თუ ვაღიარე და ახლა უკვე ვიქცეოდი თუ არა წესიერად. რა თქმა უნდა, ვიქცეოდი. გრძელი ლოდინის მოთმინება არ მქონდა და საბოლოოდ არც შევსულვარ, მაგრამ აგრესიის ამ ხანმოკლე გამოვლინებამ მკვეთრად გამახსენა ქალაქის დაბალი ტოლერანტობა ყოველგვარი ყოყმანის მიმართ.

მოგვიანებით, ჰოსტელისკენ გრძელი გზის გავლისას, საზოგადოებრივი კამათის შემზარავი სცენის მოწმე გავხდი. ახალგაზრდა გოგო და ბიჭი ყვიროდნენ ქუჩაში. გოგონა სრულიად თავზარდაცემული იყო, მისი ხმა კი — წვრილი და ისტერიული. შემდეგ კი მან ის ფრაზა დაიძახა, რომელმაც უცებ გამაჩერა: „როგორ შემეხე? ჯანდაბა, შენ როგორ გაბედე ჩემზე შეხება?!“ ბიჭმა მაშინვე უკან დაიხია, თითქმის გაიქცა, რომ მას მოშორებოდა.

მივუახლოვდი და ვკითხე, ყველაფერი რიგზე იყო თუ არა. იგი აქვითინდა და უხეში, ყელში გაჩხერილი პასუხი მესროლა: ყველა ცდილობდა მის გამოყენებას. სანამ სხვა სიტყვის თქმას მოვასწრებდი, ის უკვე წასული დამხვდა, ჩაყვინთა მეტროს შესასვლელში, ბარიერს გადაახტა, როგორც სასოწარკვეთილმა არსებამ, და გვირაბის პირში გაუჩინარდა.

აქაური მეტროები ცალკე სანახაობაა. უხეში, ხმაურიანი და ამ უცნაური, აგრესიული ყვითელი აქცენტებით არის შექმნილი. ისინი ნამდვილად ეგზოტიკური სანახაობაა პირველად მნახველისთვის, ყველანაირი არსების ქაოტური ნაზავი — ვირთხები, რომლებიც ლიანდაგებზე დარბიან, და ადამიანები, რომლებიც იქ ცხოვრობენ კიდეც. ის სუფთა არ არის, არც მშვიდობიანია, მაგრამ არის ინტენსიურად, ძალადობრივად ცოცხალი.

დღევანდელმა საღამომ დაადასტურა ამ მოგზაურობის ფინანსური რეალობა. ჯანდაბა, ნიუ-იორკი მართლაც ძალიან ძვირია. აქ სამი სრული დღეც არ ვყოფილვარ და ფული უკვე ხელიდან მეცლება. ადვილად შეიძლება, რომ რამდენიმე დღეში ათასობით დოლარი დახარჯო და ამაზე ფიქრიც ვერ მოასწრო. აქ ყველა გადაწყვეტილება ძვირი ჯდება.