ობლადი ობლადა

დღიურის ჩანაწერი: 2017 წლის 15 მაისი

დღეს დელიქტების გამოცდა ტექნიკურმა ხარვეზმა კინაღამ ჩამიშალა. ჩვენ სპეციალურ საგამოცდო პროგრამას ვიყენებთ და გამოცდის შუაგულში ჩემი კომპიუტერი უბრალოდ გაიყინა. ოცი, შესაძლოა ოცდახუთი წუთი მიილია ჩემს ლოდინში.

აფორიაქებული დავდიოდი ოთახში, ამ გაურკვევლობის ტყვეობაში, სანამ უნივერსიტეტის IT გუნდი პრობლემის მოგვარებას ცდილობდა. ბოლოს, კომპიუტერი თავისით „მოვიდა გონს“; IT-ს ბევრი არც არაფერი გაუკეთებია. ასე თუ ისე, რაც მოვასწარი დარჩენილ დროში, დავწერე და ჩავაბარე.

გამალებით ვფიქრობდი, ვარიანტებს ვწონიდი. უნივერსიტეტის საგამოცდო პოლიტიკა ნიუტონის კანონებივით აბსოლუტურია; პერსონალს არ შესწევს ძალა, დრო დაიმორჩილოს. გამოცდის დასრულების დრო ყველასთვის ერთია. და მაინც, პროფესორები... ისინი სისტემის ღმერთები არიან, მოკვდავთა ხისტი კანონების მიღმა მოქმედებენ. საკითხავი სწორედ ის იყო, ვინ იშუამდგომლებდა ჩემს შემთხვევაში, მით უმეტეს, ამ „საწყალი უცხოელისთვის“?

ადმინისტრაციულ ასისტენტს მივწერე. ის კეთილი აღმოჩნდა და მაშინვე დეკანის თანაშემწესთან შეხვედრა დამინიშნა. ეს, როგორც მივხვდი, სწორედ ის დეკანი იყო, ჩვენი ფიცის დადების ცერემონიაზე მკაცრი სიტყვით რომ გამოვიდა. გაგვაფრთხილა, რომ იურისტის გზა იმდენად ვიწროა, ტორენტებიდან ერთი შეცდომით გადმოწერილი ფაილიც კი დაგიხურავთ გზას მოსამართლეობისკენ, ან თუნდაც ლიცენზიის შენარჩუნების შანსებს გაგიქრობთო.

მის კაბინეტში შევედი. ადმინისტრაციული ასისტენტი ჩემ გვერდით იდგა, თითქოს ჩემს გამხნევებას ცდილობდა. ავუხსენი სიტუაცია და განსაკუთრებით აღვნიშნე, რომ ოფიციალურ საჩივარს არ ვაკეთებდი. მაგრამ, დავამატე, როგორც სტიპენდიატი — რომლისგანაც, ალბათ, ბევრს ელიან — თავს ვალდებულად ვთვლიდი, ამეხსნა, რაც მოხდა. მან შემომხედა მზერით, რომელშიც ღრმა, დახვეწილი სიკეთე იკითხებოდა და ლაპარაკი დაიწყო.

და... ეს უბრალოდ შესანიშნავი იყო. ის საუბრობდა იმაზე, თუ რაოდენ კარგია საკუთარი გრძნობების გამოხატვა. მან ყურადღება გაამახვილა „პერსპექტივის მნიშვნელობაზე“. და შემდეგ, ოსტატური მანევრი: „ამერიკა ყოველთვის უწყობს ხელს დემოკრატიული ინსტიტუტების მშენებლობას მთელ მსოფლიოში“.

თითქოს გონება გამინათდა. ეს ბრწყინვალე იყო! ის კი არ აიგნორებდა ჩემს პირად, კომპიუტერთან დაკავშირებულ პრობლემას; მას იგი უფრო მაღალ დონეზე აჰყავდა. ის უბრალო ტექნიკურ ხარვეზს პერსპექტივის მნიშვნელობის სიღრმისეულ გაკვეთილად აქცევდა. ის ჩემს (მოსალოდნელად) ჩავარდნილ გამოცდას უკეთესი, უფრო დემოკრატიული სამყაროს მშენებლობის დიად, კეთილშობილურ მიზანს უკავშირებდა.

ისე ვიყავი აღფრთოვანებული! მისი წარმოუდგენელი გამჭრიახობის შემხედვარე, მადლიერების უეცარმა გრძნობამ შემიპყრო. მან პრობლემა კი არ დაინახა, არამედ — შანსი, რაღაც ახალი მესწავლა. ჩემი ბრაზი გაქრა, ის სუფთა აღფრთოვანებამ ჩაანაცვლა.

მთელი გულით გადავუხადე მადლობა დათმობილი დროისა და სიბრძნისთვის და ოთახიდან ბევრად უკეთეს ხასიათზე გამოვედი.