ოჰ ძვირფასო! შესაძლოა ცოტა დამაგვიანდეს!

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 17 ივნისი

ჩემი სადოქტორო სწავლებისათვის მზადება საზეიმო დოლ-გარმონის გარეშე, ავარიის ღრჭიალითა და კაკაფონიით დაიწყო. ცუდის ნიშანია! ან სულაც სამყაროს პირდაპირი სიგნალი, რომ სანამ გვიან არ არის უკან უნდა დავიხიო! ათიოდე დღის წინ, როგორც კი ხელის აწევა შევძელი და ოთახმაც ჩემს გარშემო ტრიალი შეწყვიტა, პროფესორ პიგუს ვრცელი ეპისტოლე გავუგზავნე. ეს ფორმალობა და ვალის მოხდა უფრო იყო, თუმცა თანაგრძნობის ფარული იმედიც მქონდა. მაგრამ, სანამ ჩემი ფიქრები აკადემიური მომავლის შორეულ ნანგრევებს დასტრიალებდა, დღეს გავიგე, რომ ჩემს ზურგს უკან გაცილებით მჭრელი დანა ილესებოდა. ჩემს არყოფნაში მახე დაეგოთ — დაუსწრებელი გადაწყვეტილების სახით — გილიოტინა, რომელსაც კისერი ბეწვზე დავაღწიე.

ყველაფერი ბათუმის საქალაქო სასამართლოსკენ მიმავალ გზაზე დაიწყო. უკვე სწავლისთვის ვემზადებოდი, როცა ჩემი აკადემიური გეგმები კინაღამ ფანჯრიდან გაფრინდნენ — უფრო ზუსტად კი, ამოტრიალებული მინივენის გვერდითა ფანჯრიდან. შვიდ-რვა მგზავრთან ერთად ვიჯექი ფურგონში, რომელსაც მართავდა კაცი, ვისაც საგზაო ზოლების მიმართ ღრმა, ფილოსოფიური ზიზღი ჰქონდა. ის უბრალოდ არ აპირებდა თავის ზოლში დარჩენას! მთელი გზა წესებს ისე უყურებდა, როგორც უბრალო რეკომენდაციას, მაგრამ „პერევალზე“ რომ გავედით, მართლაც ამბიციური სისულელის ჩადენა გადაწყვიტა. სამწუხაროდ არ გამოუვიდა, გზის კლდოვან ნაპირს წამოედო და სამყაროც უცებ ამოტრიალდა. ერთ წამში ჩემი შვიდი თუ რვა თანამგზავრი თავზე დამაცვივდა. ასე ვიყავით რაღაც დროის განმავლობაში, საზარელი ადამიანური ჯენგას კოშკივით, სანამ ვიღაცამ მანქანის გასწორება არ მოახერხა. ცხვირიდან სისხლი შთამბეჭდავი, თითქმის კინემატოგრაფიული ძალით მომდიოდა. როგორც აღმოჩნდა, გატეხილი მქონდა, სახის რამდენიმე მიმდებარე ძვალთან, წყვილ ნეკნთან და იდაყვთან ერთად. მოკლედ, მოტეხილობების სრული ჯეკპოტი მომიგროვდა. ოპერაციის შემდგომი ბურუსიდან რომ გამოვედი, პირველი საზრუნავი ჩემი აკადემიური ცხოვრების გადარჩენა იყო. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ უფრო დიდი საფრთხე საკუთარი თანამემამულეებისგან დამემუქრებოდა!

ამ ამბავმა ადამიანური ბუნების ბნელი მხარე ამოატივტივა. სანამ ჯერ კიდევ საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული, სასამართლო პროცესის დღე მოახლოვდა. ჩემმა მოწინააღმდეგე მხარემ ზედმიწევნით იცოდა ჩემი მდგომარეობის შესახებ, ოფიციალური სამედიცინო დასკვნებიც ხელთ ჰქონდათ. მიუხედავად ამისა, მოსამართლის წინაშე დაჟინებით ამტკიცებდნენ, რომ პროცესის გადადების არანაირი საფუძველი არ არსებობდა. დაუსწრებელი გადაწყვეტილების ძალით გატანა სცადეს — ეს უკვე ფაშიზმის სფეროდან იყო, მოწინააღმდეგის განადგურების ულმობელი სურვილი. გამარჯვება სურდათ და მზად იყვნენ, ეს გამარჯვება ჩემს დამსხვრეულ ძვლებზე აეგოთ. საბედნიეროდ, მოსამართლემ თავისი პოზიცია არ დათმო და შუამდგომლობა არ დააკმაყოფილა. მაგრამ სხდომის მდივანმა, რომელმაც ეს ამბავი მიამბო, მითხრა, რომ დიდი ბრძოლა გადახდათ თავს. ეჭვიც არ მეპარება, რომ ეთიკის კომისიაში საჩივარს შევიტან!

უცნაური, პირველყოფილი ინსტინქტი იღვიძებს, როცა საქმე შენს გადარჩენას ეხება. რაღაც შინაგანი გადამრთველი ამუშავდება, რომელსაც ერთდროულად აგრესიისა და თავდაცვის რეჟიმში გადაყავხარ. ძნელი ასახსნელია — ერთ-ერთი იმ გრძნობათაგანია, რომელიც საკუთარ ძვლებზე უნდა გამოსცადო, რომ გაიგო. და ეს პირველად არ მომხდარა. ეს გრძნობა იმდენად ნაცნობია, რომ პირდაპირ 2015 წლის პირველი ავარიის მოგონებებში გადამისროლა.

ის შემთხვევა ნამდვილი პიროვნების ჩამომყალიბებელი გამოცდილება იყო. დილაადრიან ტაქსით მივდიოდი სასამართლოში, რაც განკითხვის დღისთვის მართლაც შესაფერისი დასაწყისია. მძღოლთან ერთად გზატკეცილზე რაღაც უმნიშვნელო თემაზე ვსაუბრობდი, როცა, მოულოდნელად, სხვა მანქანამ გადაწყვიტა, ჩვენს უკანა ბამპერს ინტიმურად დაახლოებოდა. მე კი, თავის მხრივ, სავარძლის თავს დავუახლოვდი ინტიმურად. ტაქსი ჭრიალით გაჩერდა. გადმოვედით და აი, ისინიც: ორი ახალგაზრდა, ჩვენი დაუგეგმავი გაჩერების მიზეზი, უკვე გზის პირას იდგნენ. ერთ-ერთი, მომავალი დიპლომატი, ჩვენს მძღოლთან მივიდა და აუხსნა, რომ პოლიციის ჩარევა საშინელი თავის ტკივილი იქნებოდა და შეეძლოთ, ეს ამბავი „თვითონ მოეგვარებინათ“. თავი აარიდა ტრივიალურ ფორმალობას, ეკითხა, კარგად ვიყავით თუ არა. სულის სიღრმეში მუდამ სინანულს ვგრძნობ, რომ მის ფილოსოფიას სწრაფი, არავერბალური პასუხი არ გავეცი, პირდაპირ ცხვირ-პირში! მაგრამ იმ მომენტში, სიტუაციის აბსურდულობამ — და ალბათ ტვინის შერყევამ, რომელიც ახლა იწყებდა აყვავებას — გამაჩერა.

ჩემი მძღოლი, კომპანიის პროტოკოლის ერთგული კაცი, იძულებული გახდა, დაზღვევის გამო პოლიცია გამოეძახებინა. მე კი, რადგან სასამართლოში მაგვიანდებოდა, უბრალოდ წამოვედი და დარჩენილი გზა ფეხით გავიარე. ნამდვილი მხიარულება პროცესის შემდეგ, ოფისში დაბრუნებულზე დაიწყო. თვალების ზემოთ მწველი, თეთრად გახურებული ტკივილი ამიყვავდა. აღმოვაჩინე, რომ ზემოთ ახედვა არ შემეძლო ისე, რომ ჩემს ქალას ოფიციალური პროტესტი არ განეცხადებინა. გვერდით მსხდომმა თანამშრომლებმა რომ შემომხედეს უცებ შეშფოთებულებმა, საავადმყოფოში წასვლა მირჩიეს. სწორედ მაშინ გამიელვა აზრმა, რომ ჩემი ტვინი, როგორც ჩანს, გზაში ცოტა შეინჯღრა. დაახლოებით ერთ კვირაში გამომწერეს, მაგრამ თავის ტკივილი რამდენიმე წლით დამრჩა, დაუპატიჟებელი კარის მეზობელივით, რომელიც წასვლაზე მინიშნებებს ვერ ხვდება.

ყველაზე დასამახსოვრებელი ნაწილი კი ავარიიდან ორი კვირის შემდეგ მოხდა. ჩემი ფირმის ერთ-ერთი პარტნიორისგან მეილი მივიღე. ახალი დავალების ქვეშ, სქოლიოსავით მიეწერა, რომ ავარიის შესახებ „ახლახან გაიგო“ და „რა თქმა უნდა, ძალიან წუხდა“. ასეთი უგულებელყოფა თითქმის შთამბეჭდავიც კი იყო – მთელი თოთხმეტი დღე დასჭირდათ, რომ ახალი დავალება მოეცათ! სამართლიანობისთვის უნდა ითქვას, რომ ის ერთადერთი პარტნიორი იყო, ვინც ეს ამბავი საერთოდ ახსენა. სწორედ იმ მომენტში, როცა მის უაღრესად ეფექტურ თანაგრძნობას ვკითხულობდი — სამუშაო დავალების უბრალო სქოლიოს — მივხვდი, რომ ჩემი გრძელვადიანი მომავალი, სავარაუდოდ, ამ ხალხს ვერ დაუკავშირდებოდა.

ეს ყველაფერი ამ უკანასკნელი, უფრო სანახაობრივი საგზაო კატასტროფის შემდეგ ამომიტივტივდა. ოპერაციის და იმ ერთ თვიანი პერიოდის შემდეგ, რასაც, დიდი გულუხვობით, „გამოჯანმრთელება“ შეიძლება ეწოდოს, როგორც იქნა, ლეპტოპთან მივედი და ჩემს ხელმძღვანელს მივწერე. სამიოდე დღის წინ პროფესორ პიგუს პასუხი ჩემს მეილში დაჯდა. წერილი იწყებოდა სიტყვებით: „ოჰ ძვირფასო“, რასაც გამხნევება და ლოცვა მოსდევდა. რა მკვეთრი კონტრასტია ჩემს ყოფილ დამსაქმებელთან, რომელმაც კორპორაციული გულგრილობის რეკორდი ორ კვირიან ნიშნულზე დაამყარა; ან ჩემს კოლეგებთან, რომლებმაც ჩემი დალეწილი სხეულის ხარჯზე ხელის მოთბობა განიზრახეს. სწორედ ასეთი მომენტები ამჟღავნებს ყველაფერს. ვინ ზრუნავს შენზე. და საერთოდ, ვისთვის აქვს ადამიანის სიცოცხლეს რაიმე ფასი.