პირველი შთაბეჭდილებები

დღიურის ჩანაწერი: 2016 წლის 11 ნოემბერი

როდესაც „ამერიკის იდეას“ ჩავუღრმავდებით, რა არის ის ცენტრალური თეზისი, ის მბრწყინავი მითი, რომელიც უპირველესად გვახსენდება? სხვების ნაცვლად თავს ვერ დავდებ, მაგრამ ჩემთვის ეს იმიჯი ყოველთვის დემოკრატიას, გაფეტიშებულ „სიტყვის თავისუფლებასა“ და ყოველივე ახლის მიმართ თითქოსდა ინსტინქტურ ღიაობას ემყარებოდა.

ჰოლივუდი, რაღა თქმა უნდა, გროტესკულ კარიკატურას გვთავაზობს; ვერცხლისფერი ეკრანის ამერიკა ცელულოიდის მყიფე აჩრდილია. ეს მესმის. თუმცა ადამიანი მაინც გარკვეული წარმოდგენებით აღჭურვილი ჩამოდის, თან მოაქვს მოლოდინების საგულდაგულოდ შერჩეული ნაკრები იმის თაობაზე, თუ როგორ უნდა „გათამაშდეს“ რეალობა.

ჩემს წარმოდგენაში ამერიკული აკადემია ყოველთვის მხურვალე დებატების თეატრი იყო. ვხატავდი ჩართულობისგან აგუგუნებულ სალექციო დარბაზებს, ათასგვარი იდეის ნამდვილ შეჯახებას; ადამიანებს, რომლებიც უბრალოდ კი არ საუბრობდნენ, არამედ ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ გამომსახველობაში — თითქოს ეს ერთგვარი ინტელექტუალური ოლიმპიადა ყოფილიყოს, თუ ვინ უფრო თავისუფლად გამოხატავდა აზრს დანარჩენებთან შედარებით.

ალბათ, ეს ხედვა გულუბრყვილო იყო და ნაკლებად შეესაბამებოდა აკადემიური პროცესის რეალურ მექანიზმებს. მაგრამ, სულ მცირე, ველოდი, რომ ადამიანები მაინც იქნებოდნენ ამ ყალიბში ჩამოსხმულნი, ექნებოდათ ეს შინაგანი ცეცხლი, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად მისცემდა ინსტიტუცია მათ თვითგამოხატვის სრულ ნებას.

თუმცა, რასაც აქ ვაკვირდები... ცოტა უცნაურია. ეს არ არის პრიალა ბროშურების ამერიკა.

მეორე მხრივ, ვაცნობიერებ, რომ, შესაძლოა, უბრალოდ დროა საჭირო ადგილობრივი წეს-ჩვეულებების გასაშიფრად. პირველი შთაბეჭდილებები კი, როგორც საყოველთაოდ ცნობილია, არასანდო მთხრობელები არიან.