სიუუუ

დღიურის ჩანაწერი: 2025 წლის 12 მარტი

დღეს აგრესიულად უინტერესო დღე იყო. თითქოს განზრახ ცდილობდა ყოფილიყო საშუალო და რიგითი. ვითომ ამით იმის თქმას ლამობდა, რომ სხვაგვარის მოლოდინი ამაოა. თუმცა იყო... ერთი მომენტი. ბზარი ამ ჩვეულებრივობაში.

დილის სიჩუმეში ინსტაგრამის სქროლვით ვკლავდი დროს, ვათვალიერებდი საგულდაგულოდ დალაგებული ფოტოების ჩვეულ აღლუმს. ამ ციფრულ ნაგავში უცნაური კულტურული ძვრის აშკარა სამხილი იმალებოდა: ჩემი „ფიდი“ ფეხბურთის მწვანე მოედნითა და დინამიური მოძრაობებით გაჯერებულიყო. „რა უცნაური შემობრუნებაა“, – გავიფიქრე. როცა 70-იანებში პელე, ახალი სამყაროს მოსაქცევად მივლენილი წინასწარმეტყველი, ამერიკაში ჩავიდა, ყველა გლობალური თამაშის სწრაფ აყვავებას მოელოდა. მაგრამ ამის ნაცვლად ათწლეულების უნაყოფო ნიადაგი მივიღეთ – თესლმა გახარება იუარა. ამერიკა, როგორც ჩანს, კმაყოფილი იყო, რომ საკუთარი სპორტული პანთეონი აღმართა – ბეისბოლის, კალათბურთისა და ფეხბურთის საკუთარი, ბრუტალისტური ვერსიის სამება – და თითოეული მათგანი იმ ეროვნული იდენტობის ციხესიმაგრის ბურჯი იყო, რომელსაც ასე უფრთხილდებოდნენ. ფეხბურთის უარყოფა იმდენად მასშტაბური იყო, რომ სპორტს საკუთარი სახელიც კი წაართვეს და ახალი შეარქვეს: ბრტყელი, არაპოეტური და რამდენადმე დამამცირებელი – „სოკერი“. მაგრამ ალგორითმი არ ტყუოდა და ვითარება აშკარად იცვლებოდა. ალბათ, ბოლოს და ბოლოს მზად იყვნენ, გონს მოსულიყვნენ და თავიდან მოეშორებინათ სახელი, რომელსაც მათთვის არც იღბალი მოუტანია და არც წარმატება. ეს, ვფიქრობ, გარდაუვალიც იყო; ბოლოს და ბოლოს, ფეხბურთი ხომ ერთადერთი სპორტია, რომელსაც მთელი სამყარო იზიარებს.

ამ მცირე ანთროპოლოგიურ კითხვაზე ფიქრს ტელეფონის დახურვასთან ერთად მოვუღე ბოლო, უნივერსიტეტისკენ წავედი და, სანამ ლექციები დამეწყებოდა, მის უსახო დერეფნების დინებაში ჩავიკარგე. პირველი სართულის საპირფარეშოში ვიყავი, ჰაერში ლიმონის სადეზინფექციო ხსნარის სურნელოვანი აჩრდილი რომ ტრიალებს და ინსტიტუციონალური სასოწარკვეთის სუნში ირევა. ხელებს ვიბანდი. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ხელსაბანები მარჯვნივაა – გადამწყვეტი დეტალი ოქმისთვის, თუკი ერთ დღეს პილიგრიმი მკითხველები ნაკვალევის გაყოლას მოისურვებენ.

კარი გაიღო. ვიღაც შემოვიდა. მზერა კვლავ ნიჟარაზე მქონდა მიპყრობილი. როგორც დავასკვენი, საზოგადოებრივი საპირფარეშოები დისკრეციის თეატრებია. შემდეგ ხმა – არა ნაბიჯის, არამედ კედის ძირის წამის მეასედში ლინოლეუმზე მიკვრისა და ჰაერში აშვების კომპრესირებული ჭყიტილის. თვალის კუთხიდან დავინახე მოძრაობაში აფეთქებული მამაკაცი. ის კი არ შემოვიდა, არამედ კატაპულტირდა, ჰაერში მკვეთრი პირუეტი შეასრულა და იაფფასიანი ჰოლივუდური ბოევიკის დაქირავებული მკვლელის მსუბუქი სიზუსტით დაეშვა ძირს. მისი სამიზნე: ქაღალდის ხელსახოცების დისპენსერი. ორი ფურცელი გამოაძრო, თავისი პირუეტი განმეორებით შეასრულა – შტრიხი, რომელიც მიანიშნებდა, რომ ეს სადებიუტო წარმოდგენა არ ყოფილა – და გაუჩინარდა. მის არსებობას მხოლოდ მოქანავე კარიღა მოწმობდა.

მე ის მხოლოდ პერიფერიული ხედვით შევნიშნე, რომელიც, მართალია, ნიუანსების აღქმაში არასანდოა, მაგრამ ჰაერში მოლივლივე აკადემიკოსების დაფიქსირებაში საკმაოდ გაწაფულია. მაგრამ იცოდა თუ არა, რომ იქ ვიყავი? მიცნობდა? თუ ასეა, კითხვამ ლოგიკურ გზაგასაყარზე დამტოვა, მხოლოდ ორი კონკურენტი ჰიპოთეზით: ის ან დუმილის ისეთ აბსოლუტურ კოდექსს იცავდა, რომელიც სპონტანური ბალეტის აქტებსაც კი ფარავდა, ან ქაღალდის ხელსახოცების ძარცვისთვის მომზადების საწყის ეტაპზე იყო და მოწმეები არ სჭირდებოდა.

მოძრაობა იყო წმინდა წყლის სელებრითობა, ათლეტური თეატრის აფეთქება. თითქოს კრიშტიანუ რონალდუ გამომეცხადა, მხოლოდ იმისთვის, რომ ისეთი მანევრი შეესრულებინა, რომელიც თავისი არტისტულობით ფეხბურთელის მიერ გოლის აღნიშვნასა და მოყვარული ნინძას სასოწარკვეთილ კასტინგს შორის იკავებდა ადგილს. მხოლოდ მდუმარე, წვეთების ხმაურით სავსე სიჩუმეში ცნობიერებაში გამიელვა აზრმა, რომელიც იმდენად განსაცვიფრებლად მკრეხელური იყო, რომ აშკარა იყო ყოველგვარ საზღვარს გადავედი. აბსურდულმა ხილვამ უბრალოდ კი არ შემიპყრო, არამედ ამოხეთქა და საპირფარეშოს ბანალური რეალობა ჩაანაცვლა. გაქრა ლინოლეუმი, მის ადგილას კი ჩემპიონთა ლიგის ფინალის პროჟექტორებით განათებული მწვანე, ხასხასა მინდორი გამოჩნდა. და აი ისიც – პროფესორი პიგუ – რომელმაც წუთის წინ გამარჯვების გოლი გაიტანა, ხელებგაშლილი იწყებს იმ ლეგენდარულ, მსოფლიოს შემძვრელ „სიუუუ“ ზეიმს. სასაცილო წარმოდგენაა მისი ამჟამინდელი მოდელისთვის – საკმაოდ მაღალი აკადემიური სიმძლავრისა და მზის გარშემო განვლილი ორბიტების თანაზომიერი რაოდენობის მქონე კაცისთვის – მაგრამ ახალგაზრდა ვერსიისთვის? რეალობა ბევრად უფრო ბევრ დათმობებზე მოდის, ვიდრე ჩვენ ვბედავთ ამის წარმოდგენას.

იქვე ვიდექი, გაოცებისა და ანალიტიკური დაბნეულობის კოქტეილით იატაკზე მიჯაჭვული, სრულიად გაურკვეველი, თუ როგორი იყო რეაგირების სწორი პროტოკოლი. უნდა გამეცინა? კომენტარი გამეკეთებინა? პატაკი დამეწერა უნივერსიტეტის საკუთრების უნებართვო აეროდინამიკული მითვისების შესახებ? საბოლოოდ, ამას მნიშვნელობა არ აქვს. დარწმუნებული ვარ, ერთ დღეს კოლეჯის დერეფანში ან სემინარზე ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდება და იმ მდუმარე, წარმავალ წამში თავს მოვიკატუნებ, თითქოს არაფერი მომხდარა, რადგან ის ვერაფერს დამიმტკიცებს. ხელში არაფერი უჭირავს.