უკანონო ალგორითმი

დღიურის ჩანაწერი: 2025 წლის 14 აპრილი

იღბლის თავისებური გამოვლინებაა, ალბათ, რომ თითქმის 400 სასამართლო ბატალიით გამოფიტული, კვლავ აუდიტორიაში ვარ დამარხული და ვცდილობ გავარკვიო როგორ მოვიპოვო გირავნობა ავტომობილზე. გარს პირველი, მეორე და მესამე კურსის სტუდენტები მახვევიან – ფრთაგაუშლელი იურისტები, რომლებიც მოთხოვნის უზრუნველყოფის სამართლის ნიუანსებზე დაობენ. აკადემია ჩემთვის ყოველთვის სავანე იყო, სასურველი თავშესაფარი პრაქტიკის კოლიზეუმიდან გასაქცევად.

ეს ლექცია კი გამორჩეულია, ვინაიდან იგი პროფესორის უნიკალური ლიტურგიით იმართება. ყოველკვირეული რიტუალი ითვალისწინებს გამოგონილი კაზუსის, ჰიპოთეტური ამბის იურიდიული კვანძის გახსნას და ფაკულტეტის სპეციალურ ვებგვერდზე გამოქვეყნებას. ეს ჭეშმარიტად აღმზრდელობითი გამოცდილებაა! რიტუალი უცვლელია: ყოველ ლექციაზე ის წინასწარ შერჩეულ სტუდენტს იხმობს, რომელიც მზად უნდა იყოს კაზუსის საჯაროდ გასარჩევად. ამ ტვირთის განაწილება, როგორც თვითონ ქადაგებს, შემთხვევითია და უხრწნელი ალგორითმით განისაზღვრება. მაგრამ ამ პროფესორმა, კაცმა, რომელიც თავის „შემთხვევით ალგორითმზე“ ისეთი მოწიწებით საუბრობს, როგორსაც მღვდელი წმინდა წერილისთვის თუ გაიმეტებს, კიდევ ერთხელ შექმნა სრულყოფილი, მიუკერძოებელი სამართლიანობის მომენტი სწორედ ჩემთვის: მე დღის უკანასკნელი, ყველაზე უმნიშვნელო შეკითხვა მერგო წილად!

მისმა ალგორითმმა, ციფრული მორჩილების ამ ნიმუშმა, უძლურება აღიარა ადამიანური ზიზღის ფაქტორის წინაშე. და სანამ ის უნაკლოდ ასრულებდა ბრძანებებს, მე ჩემი ჩუმი ამბოხი მოვაწყვე.

პირველად, როცა აუდიტორიის მკვდარ ჰაერში ჩემი სახელი გამოაცხადა, წამით სიჩუმე ჩამოვაგდე და ვუპასუხე: „მზად არ ვარ“. ეს მეტად მკრეხელური ნათქვამია ამერიკული სამართლის ტაძარში, სადაც 400,000-დოლარიანი საეკლესიო შესაწირი ყოვლისმცოდნეობის საყიდლად განკუთვნილი ინდულგენციაა. აქ მზადყოფნა დარვინისტული იმპერატივია, ხოლო მოუმზადებლად თუ წაგასწრეს, ეს გადაშენებისთვის განწირულის ნიშანია. ჰოდა, ეგ არის და ეგ – ელემენტარული დისციპლინის უქონლობის გამო ერთი ხელის მოსმით დაკარგული უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის შანსი!

მომაშტერდა. მისი გაოგნება ჰაერში ლამის ხელით შესახები იყო.

„რაო?“

ამჯერად ჩემი ხმა უფრო ხმამაღალი და ყინულივით ცივი იყო: „მზად არ ვარ“.

„აა“, თქვა მან და სიტყვები მჟავე გულგატეხილობით დაცვარა. „მზად არ ხარ“.

მან სწრაფად შენიღბა უხერხულობა, აღნიშნა, რომ ამოცანა ელემენტარული იყო და შეკითხვა, როგორც ძვალი, უფრო მონდომებულ სტუდენტს გადაუგდო.

შემდეგი ლექციისთვის უკეთ მოვემზადე: საერთოდ არ მივსულვარ. საშინელი უსამართლობაა, რა თქმა უნდა, ბედისწერის მშვენიერი, მიუკერძოებელი მანქანების მიმართ.