ჩიკაგოს თავშესაფარი

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 16 ოქტომბერი

დილით ჯერ კიდევ პიგუს აუდიტორიაში ვიჯექი, მისი ლექციის ინტელექტუალური ეთერი ნელ-ნელა იფანტებოდა, როცა მაგიდასთან ერთი თანაკურსელი მომიახლოვდა. ჩემს ცხოვრებაში, მოულოდნელად, ჩიკაგოს მოსაწვევი გაჩნდა. ხანმოკლე, მაგრამ სასურველი გაქცევა ამ აკადემიური სავანიდან. ცხადია, მიწვევა თავად პიგუსგან კი არა, ამ კოლეგისგან მოდიოდა. უმალ დავთანხმდი. თუნდაც ერთი დღით სხვა ჰაერის ჩასუნთქვის პერსპექტივა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი მომეჩვენა.

და აი, ისიც — გარდაუვალი დაბრკოლება, რომელიც კალენდარმა, ამ სასტიკმა ტირანმა, შემახსენა: ჩემი JSD სემინარი პირდაპირ გზაზე მეღობებოდა. ეს კი დროით კონფლიქტს ნიშნავდა. იძულებული გავხდი, სემინარის პროფესორს დავკავშირებოდი და ყველაზე კეთილგონივრული ტონით პატარა სასწაული მეთხოვა: შეიძლებოდა თუ არა ჩვენი ეს წმინდათაწმინდა ინტელექტუალური გარჯა ოდნავ მოგვიანებით გადაგვეწია? ვთქვათ, დღის მეორე ნახევრისთვის — ორზე, ან სულაც სამ საათზე?

ჩემდა გასაოცრად, დამთანხმდა. უბრალო „კი“, ყოველგვარი გართულებების გარეშე. არანაირი ბიუროკრატიული ოხვრა, არანაირი სპექტაკლი იმისა, თუ რაოდენ დიდი უხერხულობა შევუქმენი.

ინსტიტუციური მოქნილობის ამ იშვიათი გამოვლინებით გამხნევებული, პიგუს მივადექი. მასთან შედარებით მარტივი თხოვნა მქონდა: ჩიკაგოში უბრალოდ ოთახი მჭირდებოდა, რაღაც წყნარი სორო, საიდანაც ამ გადანიშნულ სემინარზე ციფრულად გამოვცხადდებოდი.

ისიც დამთანხმდა. „ოთახს გამოგინახავო“, — ისეთი ტონით დამარწმუნა, თითქოს საიმედო ინტერნეტით აღჭურვილ ცარიელ კაბინეტს კი არ ჯავშნიდა, არამედ განსაკუთრებული დაცვის სამხედრო ბუნკერს.

ორი პროფესორი, ორი დადებითი პასუხი. როგორც ჩანს, ჩიკაგოსკენ მიმავალი გზა აკადემიური კეთილი ნების რაღაც იშვიათმა და საეჭვო თანხვედრამ დალოცა. უნებურად ფიქრობ, რა ოინია ამ ყველაფერში.