ჩიკაგოში მგზავრობა: წარდგენის გარეშე

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 18 ოქტომბერი

მთელი ღამე ამერიკული იურიდიული ჟურნალის სტატიის, სახელად „მმართველი მოსამართლეები“, აუდიოჩანაწერის მოსმენაში გავატარე. ეს შედევრი ჩემი სადოქტორო საკვალიფიკაციო გამოცდის საკითხავ სიაში შედიოდა, რაც იმას ნიშნავს, რომ კვირების წინ უნდა წამეკითხა, მაგრამ ჩემი საყვარელი ჰობით ვიყავი დაკავებული: საქმის გადადებით, დროის უნიათო მენეჯმენტით და, რაღა თქმა უნდა, ჩიკაგოში მოგზაურობით. ბოლოს, როცა თავს დავაძალე და წავიკითხე, მივხვდი, რომ მართლა მნიშვნელოვანი რამ იყო. ცხოვრების პატარა ირონიები: ყველაზე მნიშვნელოვანი რამეები ყოველთვის გემოვნებიანი დაგვიანებით მოდის, ზუსტად ისე, როგორც მე ვეახლები ხოლმე სემინარებს.

სტატიამ ქართველი მოსამართლეები გამახსენა, რომლებიც თითქოს პირდაპირ მისი ფურცლებიდან გადმოსულიყვნენ. მაგალითად, სააპელაციო სასამართლოს ერთი თავმჯდომარე ამაყად აცხადებდა, რომ თავისი ბრწყინვალე კარიერის განმავლობაში მხოლოდ „რამდენიმე“ საქმე ჰქონდა განხილული. რამდენიმე. დანარჩენ დროს „ადმინისტრაციულ ფუნქციებსა“ და ელჩების მიღებაში ატარებდა. შთამაგონებელი ისტორიაა ყველასთვის, ვინც სამუდამო ხელფასსა და მინიმალურ სამუშაო დატვირთვაზე ოცნებობს.

ღამის ორ თუ სამ საათზე საწოლში ჩავესვენე, რათა შვიდ თუ რვა საათზე კვლავ წამოვმხტარიყავი. ოთხი საათი ძილი – ზუსტად ის დოზა, რომელიც ადამიანის სხეულს ინტელექტუალური შრომისთვის არ სჭირდება. ჩემი კომპანიონი, სტუდენტი, რომელიც ჩემი ხელმძღვანელის ასისტენტად დაენიშნათ, იმავე სასტუმროში იყო. ეს ადგილი, ფაქტობრივად, სასტუმროდ შენიღბული ჰოსტელი გახლდათ: 50 დოლარი ღამეში, ორსართულიანი საწოლები, საერთო ოთახები და ბუნდოვანი შეგრძნება, რომ სახანძრო კიბე ბოლოს ნიქსონის ადმინისტრაციის დროს თუ შეამოწმეს. თუმცა, რადგან ჩიკაგოს ცენტრში იყო, შეგეძლო ქალაქის ხიბლით დამტკბარიყავი ისეთი უხერხულობების გარეშე, როგორიცაა, ვთქვათ, მუშა საკეტი.

თვალებდამწვარი და ნახევრად მძინარე ძლივს ჩავათრიე თავი ქვედა სართულზე, რომ მას დავლოდებოდი. სემინარზე უნდა წავსულიყავით. ჩემს თავს ვუმეორებდი, რომ მიხაროდა სფეროს კოლეგებთან შეხვედრა, თუმცა პრაქტიკაში ეს, როგორც წესი, ბანალურ საუბარს ნიშნავს იმაზე, ვინ საიდან ჩამოფრინდა. სინამდვილეში კი მხოლოდ იმ სტატიაზე საუბარი მინდოდა – ნაწილობრივ იმიტომ, რომ მართლა საინტერესო იყო, ნაწილობრივ კი იმიტომ, რომ ბანალური საუბარი არ არის საინტერესო.

ჩემი კომპანიონიც მალე ჩამოვიდა და გარეთ გავედით. მან გზა იცოდა; მე მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ ჩიკაგოს ქუჩები არსებობდა, რადგან ერთ დროს ვიქტორიანული ეპოქის მოჩვენებასავით უმიზნოდ დავხეტიალობდი მათში. ამ ამბავს სხვა დროს მოვყვები. ფეხით ვიარეთ – კილომეტრი ან ცოტა მეტი. კლასიკური ჩიკაგოს ამინდი იდგა: იმდენად ციოდა, რომ ლოყებს გიყინავდა, მაგრამ იმდენად თბილოდა, რომ დანიშნულების ადგილზე მისული კოსტიუმსა და პალტოში ისე იყავი გაოფლილი, როგორც ბანკირი, რომელმაც ახლახან ისეთი მარათონი ირბინა, რომლისთვისაც არც კი ჩაწერილა.

ქუჩები ჩვეული პოსტ-აპოკალიპტური სიცოცხლით იყო სავსე. სრულიად შიშველი ქალი მობოდიალობდა და თავის სახარებას ჰაერში მოლივლივე მოჩვენებებს უყვებოდა. კაცი თავის გამოგონილ მტერთან ხელჩართულ ბრძოლაში იყო ჩაბმული. პოლიციელები სხვა ქალის დამშვიდებას ცდილობდნენ, რომელიც, თავის მხრივ, არწმუნებდა მათ, რომ სწორედ ის იყო საღ აზრზე. მოკლედ, ჩვეულებრივი პარასკევი დილა ჩიკაგოში.

10-15 წუთში მივედით. შენობა მაღალი იყო – ალბათ ცათამბჯენი, თუმცა ყოველთვის ვფიქრობ, რომ ცათამბჯენი მეტისმეტად გულუხვი სახელია ნებისმიერი შენობისთვის, რომელიც ოც სართულზე მაღალია. ფოიე უზარმაზარი იყო, რუსულ რკინიგზის სადგურს ჰგავდა, რომლის დიზაინერსაც მინიმალიზმი ახალი აღმოჩენილი ჰქონდა. ცენტრალური მაგიდის უკან კაცი იჯდა და მოძრაობას აწესრიგებდა; ლიფტისკენ მიგვითითა. ზედა სართულებისკენ მივემართებოდით, სადაც იურიდიული ფირმის ოფისი სემინარის სივრცედ გადაეკეთებინათ.

ოფისი ძალიან ლამაზი იყო – ძვირფასი ხე, სქელი ხალიჩები და ჩიკაგოსა და ტბის პანორამული ხედები. ფანჯრიდან ვიყურებოდი და ვფიქრობდი: ზოგი ასეთ ცხოვრებაზე ოცნებობს, ცათამბჯენში სამუდამო მუშაობაზე. პირადად მე, დარწმუნებული არ ვიყავი, ეს უფრო წარმატებას ნიშნავდა თუ უკეთესი ხედით შენიღბულ ტყვეობას.

ხალხი ნელ-ნელა იკრიბებოდა. ამერიკელებს უცნაური ჩვევა აქვთ: ფორმალურები არიან, მაგრამ არა ელეგანტურები. ფერადი კოსტიუმები, კისერზე სასაცილოდ მორგებული ჰალსტუხები და ისეთი უშნო ფეხსაცმელები, რომ მოდის დანაშაულთა ტრიბუნალზე ნივთმტკიცებად გამოდგებოდა. ერთ ქალს ვკითხე, პალტო სად ჩამომეკიდა, და მანაც მისაღების უკან მიმალულ საკიდზე მიმითითა. შემდეგ საპირფარეშოში შევედი, სახეზე წყალი შევისხი და ვცადე, მეცნიერს დავმსგავსებოდი და არა – კრიმინალური შოუს უძილო მასოვკის მსახიობს.

როცა გამოვედი, ჩემი ხელმძღვანელი – პროფესორი პიგუ – შევნიშნე, ვიღაცასთან ღრმა საუბარში ჩაძირული. მივესალმე. შემომხედა, შეყოვნდა და წამიერად გაიფიქრა, წარვედგინე თუ არა იმ ადამიანისთვის, ვისაც ესაუბრებოდა. შემდეგ, როგორც ჩანს, გადაიფიქრა და არაფერი თქვა. აღიარებისგან თავის არიდების უმაღლესი პილოტაჟი. გზა გავაგრძელე, სემინარის ოთახში შევედი და ჩემი ადგილი დავიკავე.

დღეს წარდგენა არ იქნებოდა.