ცხოვრება ყუთში

დღიურის ჩანაწერი: 2024 წლის 22 აგვისტო

შემპეინში ცხოვრება მტკივნეულ გამოცხადებათა სერიად გაიშალა. შემპეინში ჩასვლიდან მალევე, პროფესორმა პიგუმ, კეთილი ჟესტის ნიშნად, სუში-ბარში დამპატიჟა. როდესაც ჭამას მოვრჩით, მან ჩემს თეფშზე დარჩენილ რულონებზე მიმითითა და მირჩია, პლასტმასის ყუთში ჩამელაგებინა და სახლში წამეღო. იმ მომენტში ღრმა ეგზისტენციალური თავბრუსხვევა ვიგრძენი, მაგრამ ენა ჩავიგდე. როგორც შემდეგ გავიგე, ეს სტანდარტული პროცედურა იყო — მომხიბვლელი ადგილობრივი ჩვეულება, ცნობილი როგორც „ფულის დაზოგვა“. მოგვიანებით მივხვდი, რომ ის, სავარაუდოდ, საქველმოქმედო საგნად, დანგრეული იმპერიის ლტოლვილად აღმიქვამდა, და ეს მისი მოუხერხებელი, მაგრამ კეთილი განზრახვით ნაკარნახევი ჰუმანიტარული დახმარების მცდელობა იყო.

სამართლიანობა მოითხოვს ვაღიარო, რომ მისი ლოგიკა უნაკლო იყო. ამერიკაში უნდა დაზოგო. რადგან თუ საფულე ცარიელი გაქვს, თეფშიც ცარიელი გექნება. აქ არ არსებობს უზარმაზარი საზოგადოება, რომელიც დაგეხმარება, არც გზის პირას მდგომი ბაბუა, რომელიც შენთვის ავტობუსს გააჩერებს. დარჩენილი სუშის ის პატარა პლასტმასის ყუთი მხოლოდ მეორე დღის სადილი კი არა, სასიკვდილო განაჩენის გადავადებაა. და მაინც, ამ ყველაფრის გამყინავ არითმეტიკაში, შეუძლებელია, გარკვეული თავისუფლება არ იგრძნო. მარტოხელა კარტოფილად ყოფნის თავისუფლება.